Οι εικόνες αυτές παραχωρήθηκαν για την εικονογράφηση ενός παιδικού βιβλίου του Γιώργου Γουζούνη (με τον τίτλο "H Έλλη και το πρόβλημα του τέρατος") που δημοσιεύθηκε στην Αυστραλία, από την Ελληνική Κοινότητα.

Ένα μικρό περίγραμμα της ιστορίας: Η Έλλη επιστρέφει απο το σχολείο και βλέπει ένα μικρό τερατάκι στο δωμάτιο της. Παρόλ'αυτά δεν το απομακρύνει και το αναβάλει για αύριο. Το τέρας μεγάλωνει και μεγαλώνει κάνοντας ολοένα ζημιές μέχρις ότου να αναγκάσει την Έλλη να ζητήσει βοήθεια από τη μητέρα του και μαζί να το βγάλουν έξω.

Η 3σέλιδη αυτή μικρή ιστορία αφορά έναν άντρα που δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Δεν έχω προσθέσει λέξεις/κείμενα για να δώσω μια πιο ονειρική ατμόσφαιρα.

Το χρώμα έχει προστεθεί ψηφιακά.

Η ιστορία μιλάει για ένα καφέ περιστέρι που ζει σε μια μεγάλη πόλη σαν την Αθήνα. Ήταν η αρχική μου ιδέα για το τι να στείλω στον 9ο διαγωνισμό του "9" (το καλοκαίρι του 2009) αλλά τελικά άλλαξα γνώμη οπότε έφτιαξα κι έστειλα το Night Shadows.

Τα χρώματα έχουν γίνει με μολύβια (και λίγο ψηφιακή επεξεργασία για το τελικό αποτέλεσμα).

Ιούνιος 2012: Το Περιστέρι παρουσιάστηκε στο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε στη Σύρο στις 7-11 Ιουνίου.

Στην 6σέλιδη ιστορία αυτή ένας ιππότης επιστρέφει στην πατρίδα του. Ίσως είναι μια από τις παλιότερες ιστορίες που έχω σχεδιάσει και προέρχεται από τη συνένωση δυο μικρών διηγημάτων που είχα γράψει παλιότερα (όπου υπάρχει μεγάλη επίδραση του Κάφκα).

Ένας Ιππότης Άρχοντας επιστρέφει στην πατρίδα του με ένα μήνυμα από τον Αυτοκράτορα. Εκεί όμως βρίσκει τα πάντα έρημα και όλοι οι κάτοικοι να έχουν εξαφανισθεί (ή πεθάνει). Αλλά ίσως αυτό να μην είναι απολύτως η αλήθεια.

Χρησιμοποίησα το Photoshop για χρώμα και κείμενα.

Ίσως μια από τις παλιότερες ιστορίες που έχω γράψει (μαζί με το Coming Home), κι εδώ αρχικά ως ένα μικρό διήγημα (με μεγάλη επιρροή από Kafka) και πολύ πιο μετά σαν κόμικ. Ένα αγόρι έχοντας ένα συγκεκριμένο αίτημα μπαίνει σε ένα επίσημο κτίριο τη νύχτα αντιμετωπίζοντας μια αφόρητη γραφειοκρατία. Η φιγούρα του κοριτσιού στην τελευταία σελίδα αποτελεί ένα μικρό φόρο τιμής σε ένα από τα αγαπημένα μου κόμικ (το the Sandman, του Neil Geiman). Πρέπει να ομολογήσω ότι υπάρχει μια ισχυρή αντιθρησκευτική διάθεση που διέπει το όλο κόμικ αλλά ελπίζω να μην το βρουν ορισμένοι προσβλητικό.

Σε αυτό το κόμικ έγινε η πρώτη μου προσπάθεια να χρησιμοποιήσω το photoshop για χρώμα, υφές, κείμενα.

Η μονοσέλιδη αυτή ιστορία μιλά για ένα αγόρι που ζει σε μια ξένη χώρα.

Σχεδίασα το κόμικ αυτό για να το στείλω στον κόμικ διαγωνισμό "European Union and citizenship" (Ευρωπαϊκή Ένωση και Ιθαγένεια, 2008-2009).

Το χρώμα έχει γίνει με νερομπογιές και τέμπερες.

Ιούνιος 2012: Η Ιθαγένεια παρουσιάστηκε στο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε στη Σύρο στις 7-11 Ιουνίου.

Είναι μια μονοσέλιδη ιστορία για ένα παιδί που αντιμετωπίζει την δικαιοσύνη.

Η ιστορία προέρχεται από ένα παλιό σύντομο ποίημα που είχα γράψει και είχα αποφασίσει να το μετατρέψω σε κόμικ. Πρόκειται για την ίδια περίπτωση με τα Ο Παίχτης και Ποίημα.

Η αρχική μου σκέψη ήταν να τα αφήσω χωρίς χρώμα και να τα χρησιμοποιήσω ως εικονογραφήσεις -ποίηματα σε μια συλλογή που ετοίμαζα τότε. Το project εγκαταλείφθηκε (λόγω έλλειψης πόρων και έγκρισης κάποιου εκδοτικού οίκου) κι έτσι προσέθεσα χρώμα και τα άφησα σαν ανεξάρτητα κόμικς.

Χρησιμοποίησα Photoshop για χρώμα και κείμενο.

Είναι μια μονοσέλιδη ιστορία για έναν ποδοσφαιριστή κατά τη διάρκεια ενός ματς. Είναι επιθετικός αλλά έχει χάσει εδώ και καιρό την ικανότητα να σκοράρει. Οι συμπαίκτες του αποφεύγουν να του δώσουν πάσα και να τον βάλουν στο παιχνίδι, κι αυτός πικραίνεται και εκνευρίζεται. Η βασική επιρροή για αυτό το κόμικ ήταν μια ιστορία που είχα ακούσει παλιότερα για έναν πολύ καλό επιθετικό που όμως είχε πρόβλημα στο σκοράρισμα -ακόμα κι αν είχε περάσει όλη την αντίπαλη ομάδα δεν έβαζε γκολ με τίποτα.

Η ιστορία προέρχεται από ένα παλιό σύντομο ποίημα που είχα γράψει και είχα αποφασίσει να το μετατρέψω σε κόμικ. Πρόκειται για την ίδια περίπτωση με τα Ποίημα και Η Δίκη. Η αρχική μου σκέψη ήταν να τα αφήσω χωρίς χρώμα και να τα χρησιμοποιήσω ως εικονογραφήσεις -ποίηματα σε μια συλλογή που ετοίμαζα τότε. Το project εγκαταλείφθηκε (λόγω έλλειψης πόρων και έγκρισης κάποιου εκδοτικού οίκου) κι έτσι προσέθεσα χρώμα και τα άφησα σαν ανεξάρτητα κόμικς.

Χρησιμοποίησα Photoshop για χρώμα και κείμενο.

Το κόμικ χρησιμοποιήθηκε σαν σενάριο και βάση για ένα animation που έφτιαξα το 2013 (μπορείτε να το δείτε στο αντίστοιχο τμήμα)

Είναι μια μονοσέλιδη ιστορία ενός νεαρού ποιητή που ονειρεύεται πως γράφει ένα ποίημα μέσα σε ένα τρενο.

Η ιστορία προέρχεται από ένα παλιό σύντομο ποίημα που είχα γράψει και είχα αποφασίσει να το μετατρέψω σε κόμικ. Πρόκειται για την ίδια περίπτωση με τα Ο Παίχτης και Η Δίκη.

Η αρχική μου σκέψη ήταν να τα αφήσω χωρίς χρώμα και να τα χρησιμοποιήσω ως εικονογραφήσεις -ποίηματα σε μια συλλογή που ετοίμαζα τότε. Το project εγκαταλείφθηκε (λόγω έλλειψης πόρων και έγκρισης κάποιου εκδοτικού οίκου) κι έτσι προσέθεσα χρώμα και τα άφησα σαν ανεξάρτητα κόμικς.

Χρησιμοποίησα Photoshop για χρώμα και κείμενο.

Το «Ταξίδι στον αέρα» είναι ένα κόμικ που βασίζεται σε ένα αρκετά παλιότερο διήγημα με τον ίδιο τίτλο. Το αρχικό κείμενο ήταν χωρισμένο σε δυο μέρη: το πρώτο μισό, όπου η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο (για την ακρίβεια έχει τη μορφή εσωτερικού μονολόγου), και το δεύτερο, όπου με μια «ουδέτερη» αφήγηση σε 3^οπρόσωπο, παρακολουθούμε το τελείωμα της ιστορίας.

Η ίδια προσπάθεια έγινε και στο κόμικ, όπου πέρα από τη μορφή με την οποία εντάσσεται το κείμενο στη σελίδα (ορθογώνια πλαίσια για τις σκέψεις στην αρχή και bubblesγια τους διαλόγους στο τέλος), αλλάζουμε χώρο (από εξωτερικό σε εσωτερικό) και κυρίαρχα χρώματα (πράσινα και γαλάζια έναντι γκρίζων). Η τελευταία σελίδα έχει το νόημα μιας κυκλικής επιστροφής στο πρώτο μέρος μέσα από το όνειρο του νεαρού Λεονάρντο.

Η ιστορία είναι τελείως φανταστική και περιέχει πολλές ιστορικές ανακρίβειες. Μια από τις είναι ότι από τα πέντε του και μετά, ο Λεονάρντο ζούσε με το θείο του στο Vinciκαι όχι με τη μητέρα του στο Anchiano(όπως στο κόμικ). Όμως μου φάνηκε πιο δυνατή η αντίθεση (χρωματική και όχι μόνο) φύσης με εσωτερικό σπιτιού, αλλά και η σκηνή με το άγχος της μάνας μπροστά στον τραυματισμένο γιο. Άλλωστε, η ίδια η ιστορία βόλευε να λάβει χώρα στην εξοχή παρά στην πόλη και για πρακτικούς λόγους –όπου ο Λεονάρντο θα δυσκολευόταν να κατασκευάσει τη μηχανή και αν τη μεταφέρει στα κρυφά χωρίς να τον καταλάβει κανένας. Μα κι η ίδια η προσπάθεια κατασκευής ιπτάμενης μηχανής δεν αποτελεί μια υπερβολή (και ιστορική ανακρίβεια) για έναν νεαρό 14 χρονών, ακόμα κι αν αυτός ήταν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι;

Όσον αφορά τα τεχνικά θέματα, το σχέδιο έγινε στο χέρι (με ελάχιστες ως καθόλου επεμβάσεις στον υπολογιστή), ενώ τα κείμενα και το χρώμα προστέθηκαν αργότερα ψηφιακά. Ιδιαίτερη προσοχή έχει δοθεί στο layout (σχεδόν σε κάθε σελίδα είναι διαφορετικό). Από κάποιο σημείο και μετά δε θα ήταν υπερβολή να σκεφτεί κανείς ότι όλο το κόμικ αποτελεί μια προσπάθεια πειραματισμού πάνω στο layoutκαι τη σχέση του με την αφήγηση και το ρυθμό της.