Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Έρχεται το φθινόπωρο και ακόμη μια φορά την τελευταία διετία ακούμε τα ίδια και τα ίδια από τις κυβερνήσεις, τους ειδικούς τους και τα μμε: αύξηση κρουσμάτων -θανάτων, νέο κύμα, εμβολιαστείτε για να σωθούμε κ.ο.κ. Μοιάζει να είμαστε παγιδευμένοι (φυλακισμένοι για την ακρίβεια) σε ένα φαινομενικά αιώνιο παρόν, όπου κανείς δε θυμάται τι είχε ειπωθεί μόλις πριν λίγους μήνες και κάθε προσπάθεια διερεύνησης, κριτικής ανάλυσης, αμφισβήτησης να αντιμετωπίζεται ως ψεκασμένη συνωμοσία. "Φαινομενικά αιώνιο": την ίδια στιγμή που όλα μοιάζουν να επαναλαμβάνονται, η κατάσταση γύρω μας αλλάζει ραγδαία: οι κρίσεις και καταστάσεις έκτακτης ανάγκης πολλαπλασιάζονται, οι παρανοϊκές και παράλογες αποφάσεις της εξουσίας κανονικοποιούνται και θεσμοποιούνται, οι πρότεροι κοινωνικοί /συντροφικοί δεσμοί διαλύονται, οι συμπεριφορές αποστασιοποίησης, κανιβαλισμού, αρρωστοφοβίας παγιώνονται, η δημόσια υγεία γίνεται θέμα περισσότερο δημόσιας τάξης και ασφάλειας, η ατομική μας υγεία όλο και πιο πολύ αντιμετωπίζεται σαν ζήτημα ενημέρωσης ενός λογισμικού (συγγνώμη εμβολίου), οι παρενέργειες αυξάνονται (αλλά απαγορεύεται να μιλάς για αυτές), η υπερβάλλουσα θνησιμότητα (εκτός κόβιντ) αυξάνεται (αλλά απαγορεύεται να μιλάς για αυτή),...
Η ιδέα πίσω από το σκίτσο βασίζεται στην ταινία "Η μέρα της μαρμότας", όπου ο πρωταγωνιστής βρίσκει τον εαυτό του παγιδευμένο στο χρόνο και αναγκασμένο να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά. Περισσότερα για την ταινία μπορείτε να δείτε ενδεικτικά εδώ: Η μέρα της μαρμότας (βικιπαίδεια)
