Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Σιγά σιγά απ' ότι φαίνεται αποχαιρετούμε την εποχή κόβιντ. Το γενικό κλίμα είναι "ό,τι έγινε έγινε, πάμε μπροστά" και ένα "περασμένα ξεχασμένα". Όμως αυτό ακριβώς είναι που δεν πρέπει να αποδεχτούμε.
- Γιατί σε αυτή τη διετία το Κράτος και οι ειδικοί του σμπαράλιασαν όλα σχεδόν τα δικαιώματα μας και το κυριότερο τη δυνατότητα κριτικής και αυτονομίας (της τάξης μας, του σώματος μας)
- Γιατί ήταν αυτοί (το Κράτος και οι ειδικοί του και φυσικά οι πρόθυμοι συνοδοιπόροι τους) που συκοφάντησαν πέρα από κάθε προηγούμενο την έννοια της επιστήμης (ταυτίζοντας την με τα συμφέροντα πολυεθνικών, τις κρατικές επιδιώξεις, τον έλεγχο, τη λογοκρισία, τη θρησκευτική πίστη).
- Γιατί οι ειδικοί αυτοί νομιμοποίησαν τον διαχωρισμό της κοινωνίας, τις αναστολές εργασίας, τις διακρίσεις, τον κανιβαλισμό, την παράνοια
- Γιατί τα δικά τους μέτρα ήταν αυτά που αντί να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, το χειροτέρευαν -και αυτό σήμαινε ανθρώπινες ζωές:
- Πόσοι άνθρωποι δε χάθηκαν επειδή αντιμετωπίστηκαν σαν περιπτώσεις κόβιντ ενώ έμπαιναν στο νοσοκομείο για άλλους λόγους (βαριά υποκείμενα νοσήματα);
- Πόσοι άνθρωποι δε χάθηκαν επειδή δεν τους δόθηκε έγκαιρα η σωστή φαρμακευτική αγωγή (από αντιβιώσεις για πνευμονικά νοσήματα έως τα δαιμονοποιημένα μονοκλωνικά/ινβερμεκτίνη κα);
- Πόσοι άνθρωποι δε χάθηκαν (κυρίως από ενδοσοκομειακές λοιμώξεις) επειδή το πρωτόκολλο έλεγε διασωλήνωση και μόνο διασωλήνωση (και γινόταν σε υποστελεχομένες/κακά εξοπλισμένες ΜΕΘ ή και εκτός αυτών);
- Πόσοι άνθρωποι δε χάθηκαν επειδή για δύο χρόνια το σύστημα υγείας έγινε μονοθεματικό και οι άλλες ασθένειες παραμερίστηκαν (ακυρώθηκαν ραντεβού, διαγνώσεις, χειρουργία κλπ);
- Πόσοι άνθρωποι δε στερήθηκαν ακόμα και το δικαίωμα να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους εξαιτίας του παρανοϊκού πρωτοκόλλου ταφής των θανάτων κόβιντ;
- Πόσοι άνθρωποι δεν χάθηκαν (ή έπαθαν σοβαρές παρενέργειες) επειδή τους επιβλήθηκε ως μόνη λύση ένα "εμβόλιο" που δεν είχε δοκιμαστεί / ελεγχθεί επαρκώς και που στην τελική δεν το χρειάζονταν ούτε οι ίδιοι ούτε η κοινωνία (αφού το τείχος ανοσίας αποδείχτηκε κοροϊδία);
Ίσως τίποτα από όλα αυτά να μην είναι ακριβώς πρωτοφανές. Πάντα αυτοί που τα κράτη αποκαλούν "ειδικούς", είναι στην ουσία οι οργανικοι διανοούμενοι τους που νομιμοποιούν την κάθε είδους βία που επιβάλλει η εξουσία στους από κάτω. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ειδικούς μάλιστα αυτή τη διετία εξαργύρωσαν και με το παραπάνω τη στάση τους
Αυτό που είναι προβληματικό είναι η παθητική στάση και η έλλειψη ανταγωνιστικής κριτικής.
Για αυτό ακριβώς δεν πρέπει να ξεχάσουμε τι έγινε αυτά τα 2 χρόνια κόβιντ. Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις επόμενες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που μας ετοιμάζουν (βλέπε ενεργειακή κρίση, κρίση ακρίβειας, τροφίμων, νέες πανδημίες κ.ο.κ)
