Ο θάνατος του William George Allum
Ο "θάνατος του William Geοrge Allum" είναι ένα κόμικ που σχεδιάσα πάνω σε μια ιστορία επηρρεασμένη από τα ποιήματα του Ν. Καββαδία (και πιο συγκεκριμένα το William George Allum και το Μαραμπού, αν και μπορούν να βρεθούν μικρές αναφορές και σε άλλα ποιήματα).Για όποιον θα ήθελε να διαβάσει τα... More detail
Ταξίδι στον αέρα
Το «Ταξίδι στον αέρα» είναι ένα κόμικ που βασίζεται σε ένα αρκετά παλιότερο διήγημα με τον ίδιο τίτλο. Το αρχικό κείμενο ήταν χωρισμένο σε δυο μέρη: το πρώτο μισό, όπου η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο (για την ακρίβεια έχει τη μορφή εσωτερικού μονολόγου), και το δεύτερο, όπου με μια «ουδέτερη»... More detail
για μια ανάσα ελευθερίας
Το «για μια ανάσα ελευθερίας» άρχισε να γράφεται το φθινόπωρο του 2014, κατά την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού και συνεχίστηκε μέχρι περίπου ένα χρόνο μετά (αρχές Οκτώβρη 2015). Είναι προφανές ότι τόσο ο αγώνας του Ρωμανού, όσο κι η απεργία πείνας των κρατουμένων την άνοιξη του ‘15 έπαιξαν... More detail
Size
Είναι ένα animation όπου ένας νεαρός εξαναγκάζεται από έναν γιγάντιο άντρα να δουλεύει ολοένα και περισσότερο. Μέχρι που κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με τη διαφορά μεγέθους τους. Φεστιβάλ Το Size επιλέχθηκε και παρουσιάστηκε (ανάμεσα σε άλλα ψηφιακά έργα) στο Video Art... More detail
Κυνήγι
Ανάμεσα στις επιρροές (ή τα θέματα) πίσω από τον πίνακα σίγουρα θα πρέπει να αναφερθεί η δουλειά καλλιτεχνών όπως ο Ν. Εγγονόπουλος ή ο G. de Chirico, αλλά και το έργο Garden of Earthly Delights του Hieronymus Bosch (από τον οποίο προέρχεται με κάποιες αλλαγές το πάνω μέρος του πίνακα). Επίσης το... More detail
Revolution Blues
Ο συγκεκριμένος πίνακας σχεδιάστηκε την ίδια περίπου περίοδο με τον πίνακα Κυνήγι, με τον οποίο μοιράζεται κάποιες παρόμοιες προβληματικές και σύμβολα. Από τις επιρροές πίσω από τον πίνακα αναμφίβολα η σπουδαιότερη και πιο εμφανής είναι αυτή του Ν.... More detail
Sebastian
Το έργο αυτό αποτελείται από δυο πίνακες. Ο πρώτος στα αριστερά είναι βασισμένος στον πίνακα St. Sebastian (1480) του Andrea Mantegna ενώ ο δεύτερος σε μια όψη της πόλης της Γάζας. Στον πρώτο πίνακα η ανθρώπινη μορφή του αγίου έχει αντικατασταθεί με ένα ανδρείκελο, ενώ πίσω στο βάθος υπάρχει μια... More detail
Umberto Eco
Μια προσπάθεια για τη δημιουργία καρικατούρας του Ιταλού συγγραφέα Umberto Eco. Στην γκαλερί παρακάτω περιλαμβάνονται ένα ρεαλιστικό σχέδιο (σε νεότερη ηλικία), μικρά, γρήγορα προσχέδια-δοκιμές, πιο δουλεμένες προσπάθειες και η τελική εικόνα.  Η τελική εικόνα δημοσιεύτηκε σε υψηλή ανάλυση... More detail
3. Αυτονομία
To ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ αποτελεί το τρίτο κεφάλαιο από το κόμικ Τα θέλουμε όλα που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Νάννι Μπαλεστρίνι.  Στο κεφάλαιο αυτό αρχικά βλέπουμε συνοπτικά πως έφθασε η κατάσταση σε εκείνη την Πέμπτη 29 του Μάη (την οποία αφηγείται το προηγούμενο κεφάλαιο, Ο Αγώνας. Έπειτα... More detail
Το τραγούδι του καβαλάρη
Το κόμικ αυτό είναι μια προσπάθεια μετάφρασης και ερμηνείας ενός ποιήματος του Federico Garcia Lorca που ονομάζεται Canción del jinete (Το τραγούδι του καβαλάρη). Το ποίημα έχει ως εξής: Córdoba. Lejana y sola. Jaca negra, luna grande, y aceitunas en mi alforja. Aunque sepa los... More detail
Aλτάι (έγχρωμο)
Αυτή είναι μια σειρά από έγχρωμες εικονογραφήσεις για το βιβλίο Altai από τη συλλογικότητα Wu Ming. Οι εικόνες αυτές βασίστηκαν σε σχέδια που είχα κάνει κάποια χρόνια παλιότερα (και τα οποία μπορείτε να δείτε εδώ, μαζί με πληροφορίες για τα ίδια αλλά και για το βιβλίο). Υπάρχουν δύο εκδοχές... More detail
The Slave Ship
Το έργο αυτό είναι αντίγραφο του πίνακα The Slave Ship, του J.W. Turner (1840) (μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για τον πίνακα εδώ). Καθώς δεν έχω δει τον πίνακα από κοντά, βασίστηκα σε φωτογραφίες του που βρήκα στον διαδίκτυο. Δυστυχώς εκτός από το ότι οι περισσότερες είναι σε σχετικά... More detail
Van Gogh Αντίγραφα
Αντίγραφα έργων του Vincent van Gogh. Οι πίνακες είναι οι La méridienne, επίσης γνωστός ως La sieste, d'aprés Millet από Δεκ. 1889 ως Ιαν. 1890, (http://www.flickr.com/photos/wallyg/1389660699/), Wheat Field with Cypresses (1889)... More detail
Άνω Σύρος
Κι εδώ χρησιμοποιώ μια σχεδόν αφηρημένη (όσον αφορά τα χρώματα τουλάχιστον) τεχνική που θα μπορούσε να την αποκαλέσει κανείς ψευδοκυβιστική. Το θέμα προέρχεται από την κοινότητα της Άνω Σύρου, στο νησί της Σύρου, που παρουσιάζει μια έντονη γεωμετρική όψη. Η απόδοση απέχει πολύ από μια ρεαλιστική... More detail
Η Έλλη και το τέρας
Οι εικόνες αυτές παραχωρήθηκαν για την εικονογράφηση ενός παιδικού βιβλίου του Γιώργου Γουζούνη (με τον τίτλο "H Έλλη και το πρόβλημα του τέρατος") που δημοσιεύθηκε στην Αυστραλία, από την Ελληνική Κοινότητα. Ένα μικρό περίγραμμα της ιστορίας: Η Έλλη επιστρέφει απο το σχολείο και βλέπει ένα μικρό... More detail
Ας περιγράψουμε
Το κόμικ αυτό αποτελεί μια προσπάθεια εικονογράφησης ενός διάσημου ποιήματος της Gertrude Stein με τον τίτλο Let Us Describe. Αποτελεί ένα από τα πιο περιγραφικά και "βατά" της κείμενα (αν και τελειώνει κάπως ανορθόδοξα -αρκετά πιο κοντά στο συνηθισμένο της τρόπο γραφής). Το ποίημα (στα αγγλικά)... More detail
Σπουδή
Ο πίνακας αυτός αποτελεί μια αφηρημένη σπουδή πάνω σε φόρμες που δημιουργήθηκαν με το στάξιμο ρευστής μπογιάς (σε διάφορες αποχρώσεις) και διάφανα στρώματα αποχρώσεων του μπλε, γκρι και πράσινου. Στο τέλος προστέθηκαν κάποια σημεία με χρυσό. Ανάμεσα στις επιρροές πίσω απο το έργο (είτε συνειδητές... More detail
Italo Calvino
Μια προσπάθεια για τη δημιουργία καρικατούρας του συγγραφέα Italo Calvino. Στην γκαλερί παρακάτω περιλαμβάνονται ένα ρεαλιστικό σχέδιο, μικρά, γρήγορα προσχέδια-δοκιμές (η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να φθάσω σε ένα ικανοποιητικό σημείο), πιο δουλεμένες προσπάθειες και η τελική εικόνα. Η... More detail
prev
next

front banner leonardo 1

 " Άρχοντα μου,

μου ζητάς τα σχέδια ως φίλος

αλλά θα τα χρησιμοποιήσεις

ως βασιλιάς"

από το κόμικ "Λεονάρντο: Το όνειρο και ο εφιάλτης" (προσωρινός τίτλος)

  • 1. Ο Βορράς

    Ο Βορράς αποτελεί το πρώτο κεφάλαιο από το κόμικ Τα θέλουμε όλα που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Νάννι Μπαλεστρίνι. Το κόμικ δεν ακολουθεί κατά γράμμα το βιβλίο: Εδώ το κεφάλαιο Βορράς δεν αντιστοιχεί στο ομώνυμο κεφάλαιο του βιβλίου, αλλά αποτελεί μια σύνοψη των κεφαλαίων Ο Νότος και Ο Βορράς... More detail
    1. Ο Βορράς
  • 2. Ο Αγώνας

    Ο Αγώνας αποτελεί το δεύτερο κεφάλαιο από το κόμικ Τα θέλουμε όλα που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Νάννι Μπαλεστρίνι (το πρώτο κεφάλαιο, ο Βορράς, μπορείτε να το δείτε εδώ).  Στο κεφάλαιο αυτό παρακολουθούμε τις πρώτες μέρες του ήρωα στην ΦΙΑΤ, την έντονη σχέση του με την ιεραρχία... More detail
    2. Ο Αγώνας
  • 3. Αυτονομία

    To ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ αποτελεί το τρίτο κεφάλαιο από το κόμικ Τα θέλουμε όλα που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Νάννι Μπαλεστρίνι.  Στο κεφάλαιο αυτό αρχικά βλέπουμε συνοπτικά πως έφθασε η κατάσταση σε εκείνη την Πέμπτη 29 του Μάη (την οποία αφηγείται το προηγούμενο κεφάλαιο, Ο Αγώνας. Έπειτα... More detail
    3. Αυτονομία
  • 4. Η συνέλευση

    Το Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ αποτελεί το τέταρτο και προτελευταίο κεφάλαιο του κόμικ Τα Θέλουμε Όλα που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Νάννι Μπαλεστρίνι. Στο κεφάλαιο αυτό βλέπουμε τη συνέλευση (assemblea) εργαζομένων και φοιτητών στο πανεπιστήμιο το σαββατοκύριακο αλλά και συνοπτικά τις επόμενες μέρες... More detail
    4. Η συνέλευση
  • 5. Η Εξέγερση

    Το Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ αποτελεί το πέμπτο και τελευταίο κεφάλαιο (χωρίς τα πρόλογος και επίλογος) του κόμικ Τα Θέλουμε Όλα που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Νάννι Μπαλεστρίνι. Το κεφάλαιο αυτό όπως και στο βιβλίο παρακολουθεί τα γεγονότα στο Τορίνο στις 3 Ιουλίου του 69 σε αυτό που έγινε γνωστό ως η... More detail
    5. Η Εξέγερση
  • Επίλογος

    Ένας 7σέλιδος επίλογος του κόμικ Τα Θέλουμε Όλα, βασισμένου στο ομώνυμο βιβλίο του Ν. Μπαλεστρίνι. Στον επίλογο αυτό γίνεται μια συνοπτική παρουσίαση του τι ακολούθησε τα γεγονότα που περιγράφονται στο κόμικ, την αρχή και το τέλος του κινήματος της Αυτονομίας στην... More detail
    Επίλογος
  • Η ιστορία του Αλμπέρ (πρόλογος)

    Η μικρή αυτή ιστορία προέρχεται από το βιβλίο "Ο εγκατεστημένος", του Linhart Robert (εκδόσεις ΛΕΣΧΗ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ 21ου ΑΙΩΝΑ). Για την ακρίβεια πρόκειται για την ένωση δυο ιστοριών του βιβλίου (που αφορούν δυο ξεχωριστά άτομα). Επειδή περιγράφουν κατά τη γνώμη μου με πολύ γλαφυρό (αλλά και... More detail
    Η ιστορία του Αλμπέρ (πρόλογος)

Displaying items by tag: έγχρωμο

Αποκλεισμοί, διαχωρισμοί, απαρτχάιντ, κοινωνικός κανιβαλισμός, Ρινόκερος του Ιονέσκο, υποκρισία "προοδευτικού κόσμου" και μέρους του ανταγωνιστικού κινήματος...
Το σκίτσο αποτελεί το δεύτερο όπου υιοθέτησα την εικονογραφία του ρινόκερου.

Η συζήτηση περί απαρτχάιντ έχει βάσιμα επιχειρήματα και από τι δυο πλευρές. Ενδεικτικά:

https://www.sarajevomag.net/wp/2021/11/pote-ftanei-i-syneidisi-1/

https://diariesofinfection.wordpress.com/2021/11/29/%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%af-%ce%b1%cf%80%ce%b1%cf%81%cf%84%cf%87%ce%ac%ce%b9%ce%bd%cf%84-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%80%ce%ac%ce%bb%ce%b9/

Φυσικά εξετάζω τις δυο πλευρές όπου δέχονται ότι υπάρχουν στην κοινωνία μας διαχωρισμοί και αποκλεισμοί βάσει του εμβολιασμού, και όχι εκείνη της συστημικής αριστεράς /"αναρχίας" που μιλάει για απαρτχάιντ εννοώντας τη μικρότερη εμβολιαστική κάλυψη του τρίτου κόσμου. Αυτή κάνει ότι αγνοεί ότι μεγάλες μερίδες των πληθυσμών στο αποκαλούμενο τρίτο κόσμο είναι διστακτικοί /αρνητικοί απέναντι στις δυτικές σωτηρίες/εμβόλια. Επίσης, ότι και οι ceo των φαρμακοβιομηχανιών (πχ της moderna), όσο και αρχηγοί κρατών (βλέπε Μακρόν και Μππάιντεν) επιδιώκουν να στείλουν όσο το δυνατόν περισσότερα εμβόλια στην αφρική, σε μια μορφή soft ιμπεριαλισμού και απάντησης σε αντίστοιχες κινήσεις της Κίνας.

Ο Ρινόκερος του Ιονέσκο είναι ένα θεατρικό έργο όπου σε μια μικρή επαρχιακή πόλη όλοι οι άνθρωποι μετατρέπονται βαθμιαία σε ρινόκερους, δηλαδή χάνουν την ανθρωπιά τους, αποκτηνώνονται και προσαρμόζονται στο κομφορμιστικό ρεύμα της εποχής τους με την ενσωμάτωσή τους στην νέα ζωώδη κυρίαρχη κατάσταση πραγμάτων. Το έργο κλείνει με την εσωτερική πάλη του πρωταγωνιστή του Μπερανζέ, του τελευταίου που ακόμη παραμένει άνθρωπος, αφού και η σύντροφός του Νταίζη υποχώρησε κι αυτή και μετατράπηκε σε ρινόκερο.

Πρόκειται για ένα έργο που επιτίθεται στην αποκτήνωση της κοινωνίας, στην ψυχολογία της μάζας και τη συμμόρφωση στην κρατική προπαγάνδα, τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
(περισσότερα μπορεί κανείς να δει ενδεικτικά: https://terrapapers.com/rinokeros-ionesko/)

Αφορμή για το σκίτσο στάθηκε η πρωτοφανής επίθεση σε έναν ηθοποιό που αρνήθηκε να υποδυθεί το ρόλο του πρωταγωνιστή, καθώς από τις θεατρικές παραστάσεις πλέον θα αποκλείονταν οι ανεμβολίαστοι. Κίνηση για την οποία ο συγκεκριμένος ηθοποιός είχε εκ των προτέρων ενημερώσει τους συντελεστές της παράστασης και δεδομένου του περιεχομένου του έργου ήταν η μόνη συνεπής στάση. Παρόλ' αυτά δέχτηκε μια απίστευτη επίθεση κοινωνικού κανιβαλισμού από δήθεν προοδευτικούς, που η χυδαιότητα της μόλις που ξεπερνούσε την ηλιθιότητα των επιχειρημάτων της. Έτσι η στάση του συγκεκριμένου ηθοποιού έδειξε πόσο η κοινωνία μας έχει μετατραπεί στην εφιαλτική κοινωνία που περιγράφει το έργο και η άρνηση του να υποδυθεί το ρόλο του Μπερανζέ τελικά υπηρέτησε τις προθέσεις του έργου καλύτερα και από την οποιαδήποτε ερμηνεία ηθοποιού.Σχετικά με την επιλογή του γραφικού. Το σκίτσο αποτελεί αντίγραφο του Ρινόκερου του Ντύρερ, έργο του 1515.

Οι λόγοι που έκανα αυτή την επιλογή ήταν οι εξής:

  • Αισθητικής φύσεως -το έργο μου άρεσε από παλιά και μου φάνηκε ενδιαφέρον να προσπαθήσω να το αντιγράψω.
  • Το έργο προέρχεται από μια εποχή (Αναγέννηση), που την ίδια στιγμή που επιδείκνυε μια τρομερή άνθηση σε τέχνες, γράμματα, επιστήμες, ταυτόχρονα σημαδέυτηκε από την αντιμεταρρύθμιση, την ιερά εξέταση και το κάψιμο των μαγισσών.
  • Το έργο σχεδιάστηκε από τον δημιουργό βάσει περιγραφών και όχι από ζωντανή παρατήρηση. Και παρόλο που από πολύ νωρίς έγινε αντιληπτο ότι δεν πρόκειται για ρεαλιστική απεικόνιση, συνέχιζε για αιώνες (μέχρι τον 18ο αιώνα) να αποτελεί την εικονογράφηση βιβλίων και να θεωρείται ως ακριβής αναπαράσταση (Ρινόκερος (ξυλογραφία) -από Βικιπαίδεια )

"Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο, αυτό των αρνητών..." θα μπορούσε να γράψει κανείς (σε μορφή αστείου;) παρατηρώντας τις λυσσασμένες αντιδράσεις κρατικών αξιωματούχων, δημοσιογράφων/ παρουσιαστών αλλά και μερίδας του κόσμου.  Ο όρος "αρνητής" φυσικά χρησιμοποιείται με συκοφαντικό τρόπο. Ιστορικά είχε συνδεθεί με αυτούς τους φασίστες που αρνιούνταν το ολοκαύτωμα, τις ναζιστικές θηριωδίες (κι εδώ στην ελλάδα ίσως τους νεκρούς του πολυτεχνείου). Εδώ και δύο χρόνια όμως έχει επιχειρηθεί χυδαία να ομαδοποιήσει και λασπολογήσει κάθε μορφής αντίδραση στην κρατική αφήγηση και εν τέλει στην μετατροπή των κοινωνίων σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Έτσι για παράδειγμα μπορεί κάποιος να αμφισβητεί την ύπαρξη του ιού, άλλος να αμφιβάλλεί για το ότι είναι φυσικός (και όχι τεχνητά δημιουργημένος σε κάποιο εργαστήριο), κι άλλοι να αμφισβητούν ότι κάθετι που γράφεται σαν θετικό τεστ (ειδικά με τους υπερβολικά υψηλούς κύκλους που έτρεχαν τα pcr) αντιστοιχεί σε πραγματική μόλυνση από τον συγκεκριμένο ιό. Δεν έχει σημασία, όλοι αρνητές του ιού.

Άλλο παράδειγμα η επιστήμη. Υπάρχουν φυσικά οι ελάχιστοι που μπορεί να πιστεύουν σε επίπεδους πλανήτες και δεν ξέρω σε τι άλλο. Υπάρχουν όμως και πάρα πολλοί άλλοι, που αμφισβητούν ότι η μόνη επιστήμη είναι αυτή που εκφράζεται από τους κρατικοδίαιτους ειδικούς που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια και τις ανεύθυνες επιτροπές, τις πληρωμένες μελέτες που όλως τυχαίως εναρμονίζονται πλήρως με τα τεράστια οικονομικά συμφέροντά καπιταλιστικών κολοσσών όπως οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες, τους κυβερνητικούς αξιωματούχους και τα φερέφωνα τους στα ΜΜΕ. Υπάρχουν πάρα πολλοί που πιστεύουν πως η επιστήμη δεν πρέπει να εφαρμόζεται σα θρησκευτικό δόγμα (το περιβόητο "πιστεύω στην επιστήμη") με απαγορεύσεις και λογοκρισία. Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι η επιστήμη (κι η τεχνολογία) δεν είναι ουδέτερες και ειδικά σε περιόδους καπιταλιστικών κρίσεων υπηρετούν το κεφάλαιο στην προσπάθεια του να φύγει μπροστά μέσω της αναδιάρθρωσης της κοινωνίας. Δεν έχει σημασία. Όλοι αρνητές της επιστήμης.

Και τα παραδείγματα θα μπορούσαν να συνεχιστούν για αρκετή ώρα και να καταλήξουμε φυσικά και σε τραγελαφικές καταστάσεις και γελοίες υπερβολές, όπως τους αρνητές της απογραφής. Είναι προφανές ότι η εξουσία στην προσπάθεια της να καταλάβει όλο και περισσότερο χώρο (βασικά όλο) στις κοινωνικές σχέσεις και στη ζωή μας, χρησιμοποιεί την έννοια "αρνητής" (πολλές φορές συνδυασμένη με τον άλλο χυδαίο όρο "ψεκασμένος"), για να διαχωρίσει τον πληθυσμό σε καλούς, υπάκουους, υπεύθυνους πολίτες και τρελούς, επικίνδυνους, ανεύθυνους, ηλίθιους κ.ο.κ. που τους αξίζει η παραδειγματική τιμωρία.

Το σκίτσο όμως δεν σχολιάζει τόσο αυτό, όσο την πλήρη αποδοχή αυτής της αφήγησης από μεγάλη μάζα του πληθυσμού, που καθημερινά κανιβαλίζουν στα social media, προσπαθώντας να κρύψουν αφενός την υπακοή τους στα όλο και πιο παράλογα μέτρα, αφετέρου την πολιτική και ηθική κενότητα τους. Είναι τα υπερτροφικά εγώ τους που όποιες ταμπέλες κι αν φορούσαν παλιά (αριστεροί, αντιεξουσιαστές, προοδευτικοί, κλπ) αποδεικνύονται το πιο χρήσιμο στήριγμα στην απολυταρχική στροφή της εξουσίας.

Συνεχείς έλεγχοι, πιστοποιητικά εμβολιασμού ή καλύτερα φρονημάτων, κινητά και qr, τεχνολογία ως εργαλείο πειθάρχησης, βασικές ελευθερίες και δικαιώματα ως προνόμια, μια κοινωνία σε ξέφρενο κατήφορο προς τον ολοκληρωτισμό, μαζική υπακοή, συμμόρφωση, συνενοχή, ψυχολογία της μάζας, κανιβαλισμός,...

Η αρχική πηγή έμπνευσης στάθηκε η διάσημη φωτογραφία (δες γκαλερί) ενός Γερμανού που το 1936 αρνείται να κάνει τον ναζιστικό χαιρετισμό. Η ταυτότητα του δεν έχει εξακριβωθεί απολύτως. Μια από τις πιο επικρατούσες θεωρίες είναι ότι πρόκειται για τον August Landmesser. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε εδώ:

https://eu.usatoday.com/story/news/world/2015/07/03/german-no-salute-hitler-ex-nazi/29662195/

https://en.wikipedia.org/wiki/August_Landmesser

 

Κανονικά θα περίμενε κανείς ότι για κάποιον κόσμο τουλάχιστον όταν ακούγαν για κοινωνικό καθήκον από το στόμα του κράτους και των ειδικών του, θα ήταν το λιγότερο καχύποπτοι. Άλλωστε κρίσεις, κίνδυνοι, έκτακτες ανάγκες, "η πατρίδα /χώρα σε έχει ανάγκη", καταναγκασμοί, προπαγάνδα, εκφοβισμοί κλπ έχουν παρουσιαστεί στο παρελθόν μυριάδες φορές. Υπήρχαν όμως και αντιστάσεις. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, όμως, τέτοιες αντιστάσεις υπήρχαν ελάχιστες. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς που θα έλεγε κανείς (σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα) ότι θα αντιδράσουν, όχι μόνο δεν το κάνουν αλλά δείχνουν με το δάχτυλο, ρουφιανεύουν, χυδαιολογούν, τσουβαλιάζουν, κανιβαλίζουν, κάνουν το μαύρο άσπρο, ζητούν περισσότερα μέτρα, περισσότερες απαγορεύσεις, περισσότερες τιμωρίες... Κι όλα αυτά δήθεν προσπαθώντας να κάνουν κριτική στην κυβέρνηση (λέγοντας σχεδόν τα ίδια με αυτήν) και δείχνοντας "κοινωνική ευαισθησία" (ναι αυτή που έχει οριστεί από το ίδιο το κράτος και τους ειδικούς του).

Η ιδέα για το σκίτσο προήλθε με το να βάλω έναν τέτοιο τύπο να λέει τις ασυναρτησίες του σε άλλα πλαίσια, όπου κράτη, κυβερνήσεις για το κοινό καλό ζητούσαν συστράτευση, απαιτούσαν υπακοή, επέβαλαν καταστάσεις. Και φυσικά προφανώς υπάρχει μια κάποια υπερβολή εδώ γιατί πρόκειται για σάτιρα. Όσο όμως οι σύγχρονες κοινωνίες προχωρούν τάχιστα σε πιο ολοκληρωτικές μορφές (λογοκρισία, διαρκείς έλεγχοι, πιστοποιητικά εμβολιασμού/φρονημάτων, δικαιώματα ως προνόμια, απαγορεύσεις, αποκλεισμοί, απολύσεις και τόσα άλλα που έχουν έρθει για να μείνουν), τόσο αυτή η υπερβολή μπορεί να μην μοιάζει πια τόσο μεγάλη.

Η ιδέα για το συγκεκριμένο σκίτσο προήλθε όταν πριν λίγο καιρό έπεσε το μάτι μου σε ένα κείμενο για την Carrie Nation. Η Nation ήταν μια αμερικανίδα φιλάνθρωπος (ή ακτιβίστρια, όπως την αποκαλούν ορισμένοι), η οποία μαχόταν σθεναρά κατά του αλκοολισμού -απεικονιζόταν συνήθως (βλέπε και φώτο στην παρακάτω γκαλερί) με τη βίβλο στο ένα χέρι και ένα τσεκούρι στο άλλο, με το οποίο κατέστρεφε τα μπουκάλια ποτών στις ταβέρνες όπου έκανε κήρυγμα. Μάλιστα κάποια περίοδο εξέδιδε και μια εφημερίδα με το όνομα "The Hatchet" (το τσεκούρι), ενώ προς το τέλος της ζωής της ίδρυσε και το Hatchet Hall.
Μπορεί κανείς να διαβάσει περισσότερα στο https://en.wikipedia.org/wiki/Carrie_Nation.

Αυτός ο θρησκευτικός ζήλος, ο φανατισμός χωρίς έλεος, η σωτηρία /φιλανθρωπία με το ζόρι, η δογματική πίστη από τη μία και το τσεκούρι από την άλλη, μου θύμισαν πολλά από αυτά που ζούμε το τελευταίο διάστημα, όπου κάτι προβάλλεται ως η μοναδική σωτηρία με θρησκευτικό τρόπο: "πιστεύω στην επιστήμη" (βίβλος) και επιβάλλεται είτε έμμεσα είτε άμεσα και όποιος τολμά για τους δικούς του προσωπικούς λόγους να την αρνηθεί τον περιμένει η σκληρή τιμωρία (τσεκούρι).

Στη θέση της εικονιζόμενης τηλε-"ειδικού" θα μπορούσαν να μπουν και πολλοί άλλοι. Απλά αυτή είναι που βγαίνει πιο συχνά και έχει εκφράσει συχνά με μειλίχιο τρόπο τις πιο ακραίες απόψεις.

Μετά τις πρόσφατες πυρκαγιές και την απόλυτη αποτυχία αντιμετώπισης τους από τον κρατικό μηχανισμό, κυριάρχησε το σύνθημα "ο λαός σώζει το λαό", συνοδευμένο από έντονη αμφισβήτηση για τον πρωθυπουργο, την κυβέρνηση, τα μμε και για ότι παρουσιαζόταν από αυτούς ως η αλήθεια. Αν και αυτή η στάση έχει τις υπερβολές της και τα επικίνδυνα της σημεία, η σύγκριση της με τη στάση των περισσοτέρων κατά την κορωνοϋστερία προκαλεί θλίψη και ερωτηματικά. Μοιάζει σαν κάποιοι άνθρωποι όταν το θέμα γυρίζει στον κορωνοϊό, να μπαίνουν σε μια κατάσταση ύπνωσης και παθητικότητας. Έτσι είναι αφού ετσι μας λένε. Και αυτό μετά καταλήγει, σαν αμυντικός μηχανισμός, σε έντονη επιθετικότητα για όσους αμφισβητούν, αμφιβάλλουν, αναρωτιούνται.

Το θέμα της ύπνωσης μου θύμισε μια παλιά ταινία του Woody Allen (The curse of the jade scorpion), αλλά και μια φράση της Hannah Arendt που διάβασα πρόσφατα (https://www.sarajevomag.net/wp/2021/08/i-dynami-tis-exoysias/) και μου άρεσε:

Είναι τρομακτική και ανησυχητική η γοητεία που προκαλεί το γεγονός ότι τεράστια ψέματα και τερατώδεις αναλήθειες μπορούν σε τελευταία ανάλυση να καθιερωθούν ως αναμφισβήτητα γεγονότα… ότι η διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα μπορεί να πάψει να είναι αντικειμενική και να γίνει απλή υπόθεση δύναμης και πονηριάς, πίεσης και αδιάκοπης επανάληψης…

Το σκίτσο αυτό ελπίζω να αφυπνίσει ορισμένους ή τουλάχιστον να τους βάλει σε προβληματισμό.

Σκόρπιες σκέψεις: Αποικιοποίηση, καθρεπτάκια για ιθαγενείς, "δώρα" αλλά και όπλα, να σώσουμε τους καθυστερημένους και υποανάπτυκτους (ακόμα και με το ζόρι), ρατσισμός, επιστήμη η νέα θρησκεία, το σώμα (και των "πρωτοκοσμικών" πλέον) ως γαία πρωταρχικής συσσώρευσης, "πρόοδος" που δεν σημαίνει πάντα το καλό των ανθρώπων (ειδικά όταν εκπορεύεται από τεράστια οικονομικά συμφέροντα),...

Σκόρπιες σκέψεις: Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, Γκόλουμ, Το Ένα Δαχτυλίδι, Πολύτιμό μου (my precious), εισαγωγή ταινίας και αφήγηση, consumed him, poisoned his mind, unnatural long life, in the gloom [...] it waited, φαρμακευτικές υποσχέσεις μακρυζωίας /αθανασίας, ανταγωνισμοί κρατών στη διανομή των εμβολίων, διχασμός κοινωνίας λόγω του εμβολίου, διαρκώς άρρωστοι σε εξάρτηση από τα φάρμακα και τις φαρμακοβιομηχανίες, σκοτεινά δωμάτια και μπλε οθόνες, άγνωστες μεσομακροπρόθεσμες συνέπειες και παρενέργειες...

Στα τεχνικά, έχω προσθέσει και μια δεύτερη εκδοχή, καθώς από την αρχή δεν μπορούσα να αποφασίσω τι να βάλω στο δεύτερο καρέ: πρόσωπο με μάτια + χέρι (όπως στη δεύτερη σελίδα του δεύτερου μέρους του κόμικ Λεονάρντο) ή μόνο χέρι. Τελικά έκανα και τα δύο σε χωριστές εκδοχές.

Η αρχική έμπνευση : στις πορείες για το 8ωρο παρατηρούσα με πόση περηφάνια φορούσαν τις μάσκες τους διάφοροι κομματικοί αριστεροί και συνδικαλιστές -σαν να ήταν κάποιο φοβερό επαναστατικό καθήκον. Είχε φοβερή ζέστη, είμασταν κάτω από τον ήλιο (σκιά πουθενά) και φυσικά είμασταν σε εξωτερικό χώρο (λίγες μέρες μετά ήρθε και η άρση της υποχρεωτικότητας). Δε θά έλεγα καν ότι υπήρχε συνωστισμός, ειδικά στην δεύτερη πορεία αφού είμασταν πολλοί λίγοι. Αναρωτιόμουν αν είναι κάποια κομματική πειθαρχία που τους το επιβάλλει ή κάτι άλλο...

Δεύτερη έμπνευση: η λυσσαλέα επίθεση εδώ και λίγους μήνες διαφόρων "μεγαλοαριστερών" (δημοσιογράφων, "ειδικών", τραγουδιστών, influencer (!)) στα social media σε όσους δεν θέλουν να εμβολιαστούν. Το τι ακούγεται /γράφεται έχει ξεφύγει πια από κάθε λογική κι όσο τους λες ότι αυτά μοιάζουν / είναι διχαστικά και φασιστικά, αυτοί γίνονται ακόμα πιο ακραίοι...

Αν και έχω κάποιες εξηγήσεις στο μυαλό μου, καλύτερα ο καθένας να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.

Άλλες πηγές έμπνευσης: Τρύπες φυσικά και το τραγούδι "Η μάσκα που κρύβεις", V for Vendetta, καθρέπτης, μάσκες /προσωπεία /υποκρισία...

Κυκλοφορεί

Τα Θέλουμε Όλα

οι εκδόσεις των συναδέλφων, Νοέμβριος 2021

Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...

διαβάστε περισσότερα...

frontVogliamoTutti

become a patron button

2019 Κυριάκος Μαυρίδης
Free Joomla! templates by AgeThemes