Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Σε αυτό το έργο (ίσως το πιο πρόσφατο εδώ) προσπάθησα να αποφύγω τα ανδρείκελα που μοιάζουν με ανθρώπους (σαν αυτά των Dali και Εγγονόπουλου) και να χρησιμοποιήσω τα στάνταρ ανδρείκελα -κούκλες που μπορεί κανείς να αγοράσει στα μαγαζιά ζωγραφικής. Η πόζα του παραμένει ανθρώπινη αλλά νομίζω ότι τονίζει περισσότερο το συμβολισμό του καλλιτέχνη.
Πίσω του υπάρχει μια άποψη της πόλης της Γάζας με βαριά σύννεφα (όμοια με καπνούς από τη ρίψη βομβών) να τη σκεπάζουν. Ο πίνακας έχει ως έμπνευση την επίθεση των ισραηλινών στο στόλο της Ελευθερίας (Free Gaza) την άνοιξη του 2010.
(Υπάρχει κι άλλος ένας πίνακας με αναφορές στην Γάζα. Μπορείτε να τον δείτε εδώ)