Displaying items by tag: λάδι

Οι τρεις αυτοί πίνακες είχαν ως αρχική έμπνευση το διάσημο έργο του W. Shakespeare, Ρωμέος και Ιουλιέτα, αλλά και τα μεσαιωνικά παραμύθια με τις μαγεμένες, αποκλεισμένες πριγκίπισσες και τους πρίγκηπες -ιππότες που της απελευθέρωναν (νομίζω υπάρχει κι ένα παιδικό παραμύθι με μια χρυσομαλλούσα κοπέλα ή πριγκίπισσα που αφήνει τα πλούσια μαλλιά της να φθάσουν ως τον ήρωα της). Το τοπίο είναι αστικό, με νεοκλασικά κτίρια (ίσως με μια άμεση επιρροή από τον Εγκονόπουλο (αλλά και την Ερμούπολη όπου κατοικούσα εκείνο τον καιρό)

Σε κάθε πίνακα έδωσα ένα κεντρικό κυρίαρχο χρώμα για τον συμβολισμό του κάθε χαρακτήρα με τα χρυσοκίτρινα μαλλιά να αποτελούν το ενοποιητικό στοιχείο μεταξύ των δύο εραστών.

 

Σημείωση (2015): Δυστυχώς παλιότερα δεν καταλάβαινα το μέγεθος που ορισμένα πρότυπα (σεξιστικά, πατριαρχικά, ιεραρχικά) περνάνε και μέσα από τρόπους φαινομενικά αθώους (παραμύθια, τέχνη, κλπ). Αρκετοί πίνακες μου, άθελα μου, νιώθω τώρα ότι αναπαραγάγουν τέτοια πρότυπα (σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό) και γι' αυτό ζητάω συγνώμη.   

Είναι ο τελικός πίνακας που έχει προκύψει από μια σπουδή σε τέμπερα που είχα κάνει παλιότερα (μπορείτε να το δείτε στα παλιά έργα -το ίδιο το έργο/ σπουδή την έχω χάσει κι έχει μείνει μόνο η φωτογραφία). Οι κυριότερες διαφορές τους είναι στη ζωντάνια των χρωμάτων και τις αποχρώσεις.

Το θέμα του πίνακα μοιράζεται αρκετά κοινά (σε σύλληψη τουλάχιστον) με το θέμα του τρίπτυχου Παραμύθι που μπορείτε να δείτε παραπάνω.

Ο πίνακας είναι καδραρισμένος με μαύρη κορνίζα.

Οι πίνακες δημιουργήθηκαν αρχικά γύρω στο 2005 με ένα ξεκάθαρο ενδιαφέρον για τη συμμετρία, την προοπτική και τη γεωμετρική δομή. Παρόλ' αυτά δεν ήμουν ικανοποιημένος με το background πίσω από τις δυο φιγούρες (αρχικά ήταν μια σειρά σκοτεινών βουνών σχεδιασμένων με τεχνικές ιαπωνικής ζωγραφικής -για μια αντίθεση με την έντονη προοπτική του μπροστά μέρους) και το άλλαξα ολοκληρωτικά το 2009. Όπως και στα υπόλοιπα δίπτυχα σε κάθε επιμέρους εικόνα υπάρχουν σημεία που να την ενώνουν με την άλλη δίπλα της.

αφιερωμένο στον Γ. Γουναρόπουλο

Το έργο είναι μια ακόμα σπουδή στη χρήση του χρώματος και του σχεδίου, βασισμένη στις τεχνικές του διάσημου Έλληνα ζωγράφου Γ. Γουναρόπουλου. Δημιούργησα ένα σχέδιο νησιού (ίσως με επιρροές από τη Σύρο) και ένα τεράστιο δέντρο στην κορφή. Ο πίνακας ανήκει σε μια μικρή σειρά από έργα με δέντρα (με διάφορες τεχνικές).

Παρότι σπουδή είναι ένα έργο που αγαπώ πολύ -ίσως επειδή μου θυμίζει τη δουλειά του Γουναρόπουλου που θαυμάζω.

Η αρχική μου πρόθεση ήταν να το τοποθετήσω με τα έργα οικειοποίησης αλλά καθώς δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος πίνακας στον οποίο να βασίζεται, τοποθέτησα το έργο εδώ.

Πιθανότατα ένα από τα παλιότερα έργα όχι μόνο εδώ αλλά σε ολόκληρο το site. Χρησιμοποιεί την τεχνική του πίνακα μέσα σε πίνακα (για την ακρίβεια δυο πίνακες- το τοπίο αριστερά και ο πίνακας πάνω στο καβαλέτο, ο οποίος είναι υπαρκτός, τον είχα κάνει παλιότερα και τον είχα δωρίσει σε μια φίλη). Υπάρχει μια ξεκάθαρη επιρροή από αναγεννησιακούς (κυρίως μανιεριστικούς) και μπαρόκ πίνακες.

Τα ανδρείκελα εδώ έχουν ανθρώπινη μορφή (αν και με μια μανιεριστική επιμήκυνση) σε ασυνήθιστες πόζες. Το πίσω μέρος της κοπέλας ίσως έχει επηρεαστεί από τον διάσημο πίνακα του Βελάσκεθ (Rokeby Venus). Γενικά ολόκληρη τη μορφή της ίσως θα ήθελα να την σχεδιάσω από την αρχή καθώς υπάρχουν αρκετά λάθη στην ανατομία της (ιδίως στο πάνω μέρος της).

Παρά τα λάθη αυτά (κι άλλα φαντάζομαι) ο πίνακας αυτός παραμένει μια από τις αγαπημένες μου εικόνες.

Αντίγραφο του πίνακα Madonna of the Meadows (επίσης γνωστό ως Madonna with the Christ Child and Saint John the Baptist ή Madonna del Belvedere) του 1506 από τον Ραφαήλ. (πληροφορίες: http://en.wikipedia.org/wiki/Madonna_del_Prato_%28Raphael%29)

Δυστυχώς εξαιτίας των αντανακλάσεων των ελαιοχρωμάτων είχα προβλήματα με τις φωτογραφίες που έχω εδώ (είναι τραβηγμένες από το πλάι -και κάποιες χωρίς φλας κάτι που συνετέλεσε σε εικόνες ελαφρώς θολές)

Αντίγραφα έργων του Vincent van Gogh. Οι πίνακες είναι οι La méridienne, επίσης γνωστός ως La sieste, d'aprés Millet από Δεκ. 1889 ως Ιαν. 1890, (http://www.flickr.com/photos/wallyg/1389660699/), Wheat Field with Cypresses (1889) (https://en.wikipedia.org/wiki/Wheat_Field_with_Cypresses) και Αυτοπροσωπογραφία (1889) (https://en.wikipedia.org/wiki/Van_Gogh_self-portrait_(1889) -σε χαρτί).

Από τα τρία αυτά αντίγραφα είμαι ικανοποιημένος μονάχα από το πρώτο, αφού νιώθω ότι τα άλλα δύο υστερούν τόσο στο χρώμα όσο και στις υφές.

Είναι ένα ακόμα έργο οικειοποίησης βασισμένο στον πίνακα Personage Throwing a Stone at a Bird του Juan Miro (1926). Δεν έχω κάνει πολλές αλλαγές: το κίτρινο έδαφος έχει γίνει χρυσό, το μάτι της φιγούρας κόκκινο, η φιγούρα πετάει μια καρδιά, η σφαίρα έχει αλλάξει σε βόμβα και η τοξωτή καμπύλη σε ένα σύμβολο του ευρώ. Πάνω τους κρέμεται μια πραγματική ξύλινη πινακίδα καρφωμένη στον πίνακα που γράφει Feeling με σβηστά μαύρα γράμματα. Πρόκειται για έναν ερωτικό πίνακα.

Είναι δυο διαφορετικοί πίνακες του Caravaggio, που αποφάσισα να συνδέσω. Ο πρώτος είναι ο Sich Bacchus (πιθανότατα αυτοπροσωπογραφία του καλλιτέχνη). Το δεύτερο μια σπουδή της Μαρίας Μαγδαληνής για μια λεπτομέρεια στον πίνακα The death of the Virgin. Η μόνη μου αλλαγή είναι ότι αντί για λουλούδια το αγόρι αριστερά κρατά εκρηκτικά και όπλα (δίνοντας άλλο νόημα στο κλάμα της κοπέλας δίπλα του).

Αυτό το έργο ήταν ένα από τα πρώτα που έκανα "οικειοποίησης", δηλαδή έργα όπου αντέγραφα γνωστούς πίνακες με ηθελημένες αλλαγές με σκοπό να δημιουργήσω νέα μηνύματα /νοήματα. 

Η βάση για αυτό το έργο είναι ο πίνακας Το Φιλί από τον Gustav Klimt. Άφησα τον πίνακα ατελείωτο μονάχα με το πρώτο αραιωμένο γκρι και μαύρο για τους όγκους και το μολύβι αντι για το αστραφτερό χρυσο του Klimt. Ειδικά το ζευγάρι παραμένει απλά με το αρχικό σχέδιο, δυο σχεδόν εξαφανιζόμενες φιγούρες σε ένα γκρίζο, άχρωμο φόντο.

Υποθέτω πως το έργο αυτό (με τον ανολοκλήρωτο χαρακτήρα του, την αβεβαιότητα των μορφών και την γκρίζα, άχρωμη κλίμακα) επιδιώκει μια μικρή αντιστροφή συναισθημάτων σε σχέση με το αυθεντικό έργο του Klimt.

Σελίδα 1 από 3

Κυκλοφορεί

Τα Θέλουμε Όλα

οι εκδόσεις των συναδέλφων, Νοέμβριος 2021

Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...

διαβάστε περισσότερα...

frontVogliamoTutti

become a patron button

2019 Κυριάκος Μαυρίδης
Free Joomla! templates by AgeThemes