Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Το κόμικ "για το καλό μου" σχεδιάστηκε για να συμμετέχει στην ημερίδα “Μαθαίνοντας - Ξεμαθαίνοντας: Διάλογοι πάνω στη τρέλλα”, που διοργανώνουν το Δίκτυο Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές και η Πρωτοβουλία Ψ, στις 3 & 4 Μαρτίου 2023.
Οι άξονες που βασίστηκε το κόμικ ήταν ο εγκλεισμός και η υποχρεωτικότητα της θεραπείας. Η αρχική έμπνευση (που μεταφράστηκε στην τελευταία σελίδα) ήταν οι τραγικοί θάνατοι από πυρκαγιά ανθρώπων που ήταν κλεισμένοι σε τέτοια ιδρύματα και δεμένοι εκείνη τη στιγμή στα κρεβάτια τους. Στο κόμικ υπάρχουν αναφορές σε διάφορα τραγούδια που διαμόρφωσαν και την τελική μορφή του κειμένου. Τα τραγούδια αυτά είναι προφανώς το "Για το καλό μου" του Γιάννη Μηλιώκα και επίσης τα "Η πρώτη φορά" (Τρύπες) και "Η ελευθερία δε νικιέται" (Π. Θεοτοκάτος). Θα έλεγα ότι υπάρχει και μια έμμεση αναφορά στον τρόπο που τα κράτη αντιμετώπισαν την κρίση του κόβιντ-19.
Το εικαστικό στιλ ακολουθεί το παλιότερο κόμικ μου "Για μια ανάσα ελευθερίας", λόγω και συνάφειας περιεχομένου.
