Displaying items by tag: ακρυλικά

Τρία νέα αντίγραφα πινάκων του Vincent van Gogh. Το πρώτο είναι του πίνακα Starry Night (https://en.wikipedia.org/wiki/The_Starry_Night) κι έχει γίνει με ακρυλικά σε χαρτί (50 x 70 cm). Το δεύτερο είναι ενός από τους Sunflowers πίνακες (Still Life - Vase with Twelve Sunflowers) κι έχει γίνει με υδατοδιαλυτά παστέλ σε καμβά (μπλοκ, περ. 30 x 40 cm). Το τρίτο αντίγραφο, τέλος, του πίνακα Cafe Terrace at Night έχει γίνει κι αυτό με παστέλ σε καμβά (μπλοκ, περ. 30 x 40 cm).

(ιδιωτική συλλογή)

Ένα αντίγραφο του πίνακα του Chagall, με το όνομα The Equestrian, 1931.

(ιδιωτική συλλογή)

Ένα ακόμα αντίγραφο ενός πίνακα του Ν. Εγγονόπουλου με τον τίτλο "Εμφύλιος Πόλεμος".

Περισσότερα για τον Νίκο Εγγονόπουλο μπορείτε να δείτε εδώ: http://www.engonopoulos.gr/_homeEL/

Ένα αντίγραφο του πίνακα του ζωγράφου Νίκου Εγγονόπουλου με τον τίτλο "Αργώ".

(Η μόνη ηθελημένη αλλαγή σε σχέση με τον αρχικό πίνακα είναι η αντικατάσταση της λέξης Αργώ στην δεξιά πλευρά της βάρκας με τη λέξη Σπεύδω).

Περισσότερα για τον Νίκο Εγγονόπουλο μπορείτε να δείτε εδώ: http://www.engonopoulos.gr/_homeEL/

Αντίγραφα από έργα που παρουσιάζονται στην ταινία The Mystery of Picasso

(Ιδιωτική συλλογή)

Σχετικά με την ταινία: Music by Georges Auric, who also scored Cocteau’s movies. Shot by Claude Renoir, who also shot a handful of his uncle Jean’s films and also Barbarella. Director Clouzot made this between a mystery thriller and a spy parody.

A nice companion movie to La Belle noiseuse, another one where we actually watch a painting being created in real time. The movie introduces Picasso, then cuts to a full shot of a transparent canvas, Picasso’s brush (or pen, whatever) on one side, the camera on the other, so there are a few over-the-shoulder shots but mostly we’re seeing (a mirror image of) the canvas with the painting magically appearing upon it. There are edits and time-lapse too – areas of wet paint dry in an instant, whole areas of color or pattern suddenly appear. Sometimes we’re clearly watching a painting from start to finish in real time, and sometimes they’ll tell us in voiceover how long it actually took.

There’s no narration – rather what little verbal information we learn is in the form of (obviously staged) conversations between artist and camera crew. My favorite bit is when Picasso asks for a very large canvas and suddenly the movie goes into Cinemascope ratio (‘scope was less than three years old, so still a cool novelty).

It’s a suspense/art film as you watch the work in progress and try to wonder what PP is planning, where the painting is heading (even he doesn’t seem to know half the time), and when it’s “done”. The wonder of this film is that the paintings exist through time – most of them look great when complete, but the process and intermediate steps are just as great… you’re not just waiting for good art to appear at an unknown end point, you’re watching it all along. The filmmakers keep it short (<80 minutes), the music styles vary greatly between paintings, and there are some bursts of crew participation, like the time they pressure PP to finish a painting before their reel of film runs out.

(Info by http://deeperintomovies.net/)

Δύο αντίγραφα του πίνακα Young Girl Reading, περ.1770 του Jean-Honoré Fragonard (http://www.nga.gov/collection/gallery/gg55/gg55-46303.html). Και τα δυο αντίγραφα έχουν γίνει με ακρυλικά, το πρώτο σε χαρτί, και το άλλο με την πιο ελεύθερη κάπως πινελιά) σε καμβά.

Και τα δυο έργα ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές.

Τα έργα αυτά οικειοποίησης βασίζονται σε συνθέσεις του Piet Mondrian και τρία έργα του Francisco Goya: Saturn devouring his son (έχω χρησιμοποιήσει τον πίνακα αυτόν ξανά στις πολιτικές γελοιογραφίες μου), Colossus και το 3rd of May. Η αρχική ιδέα κατέληξε σε δυο πίνακες αφού δεν ήμουν ακριβώς σίγουρος στην αρχή ποια δομή με εξυπηρετούσε περισσότερο.

Πρέπει να ομολογήσω ότι ήμουν διστακτικός στην αρχή για τους συγκεκριμένους πίνακες λόγω της πλήρης παραμόρφωσης της θεωρίας του Mondrian (το πράσινο αντί του βασικού κίτρινου ή το παραστατικό σχέδιο με τους πίνακες του Goya). Σαν μια εξήγηση για το πράσινο χρώμα είναι ότι ήθελα να χρησιμοποιήσω τα χρώματα της παλαιστινιακής σημαίας.

Για τον πρώτο από τους δύο αυτούς πίνακες κυρίως μια άλλη έμπνευση ήταν η ομοιότητα των μαύρων γραμμών του Mondrian με τα κάγκελα κλουβιών. Ήθελα να χρησιμοποιήσω τρεις πίνακες -δυο με παρόμοιο νόημα (καταπίεση, τυρρανία, ο γίγαντας κατά του απλού κόσμου)- κι ένας (στο κόκκινο) σα σύμβολο αντίστασης. Όμως δε θα κρύψω ότι με γοήτευσε κι η ιδέα ότι μέσα σε αυτό το "μοντέρνο κλουβί" (βασισμένο σε ένα μοντέρνο πίνακα) φυλακίζονται τρία πιο παραδοσιακά έργα ζωγραφικής και οι διάφορες ιδέες που προκύπτουν από αυτόν τον συνδυασμό.

Τρία αντίγραφα του πίνακα Tree of Life,του Gustav Klimt (http://www.oil-painting-shop.com). Οι διαφορές μεταξύ τους έχουν να κάνουν κυρίως με τα χρώματα και τη γενική απόχρωση του έργου.

Όλα τα έργα ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές (φίλους).

 

Che

Το έργο αυτό αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα μου οικειοποίησης. Συνδυάζει πολλά από αυτά που με απασχολούσαν στη ζωγραφική (οικειοποίηση, (ψευδο)κυβιστικό τοπίο, φιγούρες -ανδρείκελα, πορτρέτα).

Ο πίνακας από τον οποίο εμπνεύστηκα ονομάζεται The Entombment of Christ του Caravaggio (1602–1603). Είναι μια ιδέα που τη σκεφτόμουν καιρό -από τότε που είχα δει μια φωτογραφία του Che Guevara λίγα λεπτά αφότου δολοφονήθηκε. Είχα τότε εντυπωσιαστεί από την ομοιότητα του προσώπου του με αυτό του Χριστού του στον πίνακα του Caravaggio. Μετά από ένα ταξίδι στην Κούβα, την άνοιξη του 2008 οι ιδέες μου για το γενικότερο νόημα ξεκαθάρισαν και απλά έπρεπε να δημιουργήσω το έργο.

Πέρα από το πρόσωπο του Che άλλαξα όλο το πάνω μέρος του έργου (τους πέντε ανθρώπους και το background). Έντυσα με στρατιωτικά ρούχα τους δυο που κρατούν το πτώμα (ο ένας θυμίζει αμυδρά τον Fidel) ενώ πίσω τους τα υπόλοιπα τρία άτομα πήραν μια πιο γενική όψη (ανδρείκελα με πρόσωπα που θυμίζουν Picasso εως και Dali), αποκτώντας σταδιακά μια απο γεωμετική μορφή για να ταιριάξουν με το βάθος -ένα αφηρημένο τοπίο της Κούβας που αποδιαρθρώνεται γεωμετρικά σε τετράγωνα. Προσέθεσα ένα ισπανικό πλοίο (σαν αυτά που χρησιμοποίησε ο Κολόμβος όταν έφθασε στην Κούβα) και το Μνημείο της Επανάστασης με το άγαλμα του Χοσέ Μαρτίν έτοιμα να το αντιμετωπίσουν.

Παλιότερες σπουδές πάνω σε αφηρημένες συνθέσεις. Με σειρά εμφάνισης: 

Στόχος

Η κύρια έμπνευση πίσω από αυτόν τον πίνακα ήταν η δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή (του Αλέξη Γρηγορόπουλου) από έναν ειδικό φρουρό στην Αθήνα το Δεκέμβρη του 2008, μια δολοφονία που ξεκίνησε έναν τεράστιο όγκο διαδηλώσεων ενάντια στην αστυνομική βία. Ο πίνακας συμμετείχε στο React Festival το 2009 στη Σύρο.

Άτιτλο (μαύρο)

 Μια πολύ απλή εικόνα (με σχεδόν χαρακτήρα σπουδής και δοκιμών) που επεδίωκε με τη περιορισμένη χρωματική κλίμακα (μαύρο, κόκκινο, ασημί) να αποκτήσει ένα πιο "συμβολικό" χαρακτήρα. Ο πίνακας συμμετείχε στο React Festival στη Σύρο.

Άτιτλο (μπλε)

 Πρόκειται για ακόμη μία δοκιμή, παρεμφερή με την παραπάνω σύνθεση. Η αρχική μου πρόθεση ήταν να δημιουργήσω έναν γεωμετρικό πίνακα παρόμοιο με τη Σύνθεση με τα ιπτάμενα τετράγωνα πιο πάνω, μόνο που θα χρησιμοποιούσα ψυχρά αντί για θερμά χρώματα και αποκόμματα εφημερίδων στη θέση των τετραγώνων. Τελείωσα την εικόνα με μια κάπως εξπρεσιονιστική /χειρονομιακή χρήση του κόκκινου.

Άτιτλο (La revolution)

 Κι εδώ μπορεί κάποιος να βρει την ίδια ενασχόληση, το ίδιο ενδιαφέρον με τις λέξεις και το νόημα του (σε μια πιο ενστικτώδη, αυθόρμητη γραφή και αποτέλεσμα). Ο πίνακας αποτελεί φυσικά μέρος δοκιμών.

Σταυρός

Το παλιότερο έργο εδώ το οποίο είναι κατεστραμμένο και το μόνο που έχει μείνει είναι η φωτογραφία. Το μέγεθος του ήταν σχετικά μεγάλο (1.5x1m) και είχε δημιουργηθεί με πλαστικό χρώμα και κολλάζ από εφημερίδες σε χαρτόνι.

Οία (Σαντορίνη)

 Μια αφηρημένη αναπαράσταση του ηλιοβασιλέματος στην Οία στην Σαντορίνη. Ο πίνακας ανήκει σε ιδιωτική συλλογή.

Κυκλοφορεί

Τα Θέλουμε Όλα

οι εκδόσεις των συναδέλφων, Νοέμβριος 2021

Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...

διαβάστε περισσότερα...

frontVogliamoTutti

become a patron button

2019 Κυριάκος Μαυρίδης
Free Joomla! templates by AgeThemes