Displaying items by tag: οικειοποίηση

Μια πρώτη αφορμή για το σκίτσο αυτό στάθηκε ένας ιντερνετικός διάλογος που έπεσε στην υπόληψη μου, όπου δυο άτομα ανωτάτου μορφωτικού επιπέδου αναρωτιοντουσαν τι εταιρείας να είναι η επόμενη ενισχυτική τους δόση, συγκρίνοντας τα ποσοστά προστασίας (με νούμερα παραπλήσια αυτών του σκίτσου). Κανένας προβληματισμός φυσικά ότι "αναγκάζονται" να κάνουν πολλαπλές ενισχυτικές δόσεις κάθε τρεις και τέσσερις μήνες ενός εμβολίου που δήθεν θα τους προστάτευε κατά 98%.
Μια δεύτερη αφορμή ήταν μια χυδαία "χιουμοριστική" εικόνα του περασμενου χρόνου, όπου ένας "αρνητής", "συνωμοσιολόγος" (ή με ότι τέλος πάντων βάφτιζαν όσους δεν συναινούσαν στα μέτρα που επέβαλαν οι ειδικοί του κράτους) έκανε δήθεν έρευνα με το κινητό του την ώρα της τουαλέτας. Οι περισσότεροι που πόσταραν γελώντας το συγκεκριμένο "αστείο" βέβαια δεν είχαν κάνει καν τον κόπο να ψάξουν ή να διαβάσουν κάτι μόνοι τους που να μην προέρχεται από τα ΜΜΕ και τους ειδικούς που προβάλουν.
Το σχέδιο είναι αντίγραφο του αγάλματος "Ο σκεπτόμενος άνθρωπος" του Ροντέν. Το όνομα ορθολογιστής προέκυψε επειδή κάποιοι έχουν βαφτίσει το τελευταίο διάστημα ορθολογισμό την υπακοή στα συμφέροντα των πολυεθνικών και τη συνενοχή στην κρατική θανατοπολιτική.

Η εικόνα αυτή βασίζεται στον πίνακα του Pieter Bruegel "The blind leading the blind" (https://en.wikipedia.org/wiki/The_Blind_Leading_the_Blind?fbclid=IwAR0qjA7FuZdQEyucdYyB23rhM-ddcTwzdlHFwP3Brr4F5Vgw2Lj6q1FJSLQ) κι έχει να κάνει με τα θρησκευτικής φύσεως πιστεύω που έχουν αναπτυχθεί τον τελευταίο χρόνο με μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Το σχέδιο δημοσιεύτηκε στην διαδικτυακή ομάδα του fb "Πενάκια εναντίον Γκλόμπς".

Τα έργα αυτά οικειοποίησης βασίζονται σε συνθέσεις του Piet Mondrian και τρία έργα του Francisco Goya: Saturn devouring his son (έχω χρησιμοποιήσει τον πίνακα αυτόν ξανά στις πολιτικές γελοιογραφίες μου), Colossus και το 3rd of May. Η αρχική ιδέα κατέληξε σε δυο πίνακες αφού δεν ήμουν ακριβώς σίγουρος στην αρχή ποια δομή με εξυπηρετούσε περισσότερο.

Πρέπει να ομολογήσω ότι ήμουν διστακτικός στην αρχή για τους συγκεκριμένους πίνακες λόγω της πλήρης παραμόρφωσης της θεωρίας του Mondrian (το πράσινο αντί του βασικού κίτρινου ή το παραστατικό σχέδιο με τους πίνακες του Goya). Σαν μια εξήγηση για το πράσινο χρώμα είναι ότι ήθελα να χρησιμοποιήσω τα χρώματα της παλαιστινιακής σημαίας.

Για τον πρώτο από τους δύο αυτούς πίνακες κυρίως μια άλλη έμπνευση ήταν η ομοιότητα των μαύρων γραμμών του Mondrian με τα κάγκελα κλουβιών. Ήθελα να χρησιμοποιήσω τρεις πίνακες -δυο με παρόμοιο νόημα (καταπίεση, τυρρανία, ο γίγαντας κατά του απλού κόσμου)- κι ένας (στο κόκκινο) σα σύμβολο αντίστασης. Όμως δε θα κρύψω ότι με γοήτευσε κι η ιδέα ότι μέσα σε αυτό το "μοντέρνο κλουβί" (βασισμένο σε ένα μοντέρνο πίνακα) φυλακίζονται τρία πιο παραδοσιακά έργα ζωγραφικής και οι διάφορες ιδέες που προκύπτουν από αυτόν τον συνδυασμό.

Che

Το έργο αυτό αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα μου οικειοποίησης. Συνδυάζει πολλά από αυτά που με απασχολούσαν στη ζωγραφική (οικειοποίηση, (ψευδο)κυβιστικό τοπίο, φιγούρες -ανδρείκελα, πορτρέτα).

Ο πίνακας από τον οποίο εμπνεύστηκα ονομάζεται The Entombment of Christ του Caravaggio (1602–1603). Είναι μια ιδέα που τη σκεφτόμουν καιρό -από τότε που είχα δει μια φωτογραφία του Che Guevara λίγα λεπτά αφότου δολοφονήθηκε. Είχα τότε εντυπωσιαστεί από την ομοιότητα του προσώπου του με αυτό του Χριστού του στον πίνακα του Caravaggio. Μετά από ένα ταξίδι στην Κούβα, την άνοιξη του 2008 οι ιδέες μου για το γενικότερο νόημα ξεκαθάρισαν και απλά έπρεπε να δημιουργήσω το έργο.

Πέρα από το πρόσωπο του Che άλλαξα όλο το πάνω μέρος του έργου (τους πέντε ανθρώπους και το background). Έντυσα με στρατιωτικά ρούχα τους δυο που κρατούν το πτώμα (ο ένας θυμίζει αμυδρά τον Fidel) ενώ πίσω τους τα υπόλοιπα τρία άτομα πήραν μια πιο γενική όψη (ανδρείκελα με πρόσωπα που θυμίζουν Picasso εως και Dali), αποκτώντας σταδιακά μια απο γεωμετική μορφή για να ταιριάξουν με το βάθος -ένα αφηρημένο τοπίο της Κούβας που αποδιαρθρώνεται γεωμετρικά σε τετράγωνα. Προσέθεσα ένα ισπανικό πλοίο (σαν αυτά που χρησιμοποίησε ο Κολόμβος όταν έφθασε στην Κούβα) και το Μνημείο της Επανάστασης με το άγαλμα του Χοσέ Μαρτίν έτοιμα να το αντιμετωπίσουν.

Είναι ένα ακόμα έργο οικειοποίησης βασισμένο στον πίνακα Personage Throwing a Stone at a Bird του Juan Miro (1926). Δεν έχω κάνει πολλές αλλαγές: το κίτρινο έδαφος έχει γίνει χρυσό, το μάτι της φιγούρας κόκκινο, η φιγούρα πετάει μια καρδιά, η σφαίρα έχει αλλάξει σε βόμβα και η τοξωτή καμπύλη σε ένα σύμβολο του ευρώ. Πάνω τους κρέμεται μια πραγματική ξύλινη πινακίδα καρφωμένη στον πίνακα που γράφει Feeling με σβηστά μαύρα γράμματα. Πρόκειται για έναν ερωτικό πίνακα.

Είναι δυο διαφορετικοί πίνακες του Caravaggio, που αποφάσισα να συνδέσω. Ο πρώτος είναι ο Sich Bacchus (πιθανότατα αυτοπροσωπογραφία του καλλιτέχνη). Το δεύτερο μια σπουδή της Μαρίας Μαγδαληνής για μια λεπτομέρεια στον πίνακα The death of the Virgin. Η μόνη μου αλλαγή είναι ότι αντί για λουλούδια το αγόρι αριστερά κρατά εκρηκτικά και όπλα (δίνοντας άλλο νόημα στο κλάμα της κοπέλας δίπλα του).

Αυτό το έργο ήταν ένα από τα πρώτα που έκανα "οικειοποίησης", δηλαδή έργα όπου αντέγραφα γνωστούς πίνακες με ηθελημένες αλλαγές με σκοπό να δημιουργήσω νέα μηνύματα /νοήματα. 

Η βάση για αυτό το έργο είναι ο πίνακας Το Φιλί από τον Gustav Klimt. Άφησα τον πίνακα ατελείωτο μονάχα με το πρώτο αραιωμένο γκρι και μαύρο για τους όγκους και το μολύβι αντι για το αστραφτερό χρυσο του Klimt. Ειδικά το ζευγάρι παραμένει απλά με το αρχικό σχέδιο, δυο σχεδόν εξαφανιζόμενες φιγούρες σε ένα γκρίζο, άχρωμο φόντο.

Υποθέτω πως το έργο αυτό (με τον ανολοκλήρωτο χαρακτήρα του, την αβεβαιότητα των μορφών και την γκρίζα, άχρωμη κλίμακα) επιδιώκει μια μικρή αντιστροφή συναισθημάτων σε σχέση με το αυθεντικό έργο του Klimt.

Τα έργα αυτά έγιναν μια περίοδο που μελετούσα ιστορία της τέχνης και παράλληλα είχα επηρρεαστεί από ένα συγκεκριμένο ρεύμα (εννοιολογική τέχνη). Έτσι αντιγράφωντας ως ένα βαθμό έργα παλιότερων μεγάλων ζωγράφων προσπάθησα να αναμετρηθώ μαζί τους και να βελτιώσω το σκίτσο μου και το χρώμα, αλλά ταυτόχρονα είχα στο μυαλό μου να τους προσδώσω ένα διαφορετικό νόημα. Οι πίνακες με τη σειρά εμφάνισης τους στην γκαλερί κάτω είναι:

Εννοιολογική Τέχνη

Στο έργο αυτό χρησιμοποίησα το ζωγραφιστό ξύλινο πλαίσιο με την κουρτίνα από τον πίνακα Η Άγια Οικογένεια του Rembrandt (1646) και τοποθέτησα μέσα έναν ορισμό παρόμοιο με αυτούς που ο Kosuth, ένας από τους πιο σημαντικούς εννοιολογικούς καλλιτέχνες, χρησιμοποιούσε στις εκθέσεις του. Στην προκειμένη περίπτωση όμως ο ορισμός αυτός είναι για την ίδια την Εννοιολογική Τέχνη και είναι ζωγραφιστός (δεν πρόκειται δηλαδή για κάποια εκτύπωση) .

Το έργο εκφράζει ίσως τα ανάμικτα συναισθήματα μου για την εννοιολογική τέχνη. Αν και οι περισσότεροι πίνακες εδώ (κι ο συγκεκριμένος φυσικά) έχουν έντονες εννοιολογικές αναφορές και επιρροές, δεν κρύβω την πεποίθηση /απογοήτευση μου ότι πολλοί εννοιολογικοί καλλιτέχνες πρόδωσαν τις αρχικές επαναστατικές τους ιδέες και δημιούργησαν έργα που κατέληξαν σε γκαλερί (ίσως κι έναντι αδρών αμοιβών) έχοντας στερηθεί εντελώς τη φρεσκάδα και ριζοσπαστικότητα των πρώτων χρόνων. (1m x 70 cm)

Σκέψεις

Βασισμένο στον πίνακα The Soothsayer's Recompense (1913), του Giorgio de Chirico. Το κίτρινο έδαφος έχει αντικατασταθεί από εφημερίδες και άρθρα που αναφέρονται στον πόλεμο του Ιράκ, την ώρα που δυο αεροπλάνα κατευθύνονται προς τον πύργο του σιδηροδρομικού σταθμού. Οι ώρες στο ρολοί του σταθμού έχουν αλλάξει σε δυαδικό κώδικα (0 και 1, μαύρο-άσπρο, καλό-κακό) ενώ το κορίτσι, ένα κοιμισμένο άγαλμα, σκέφτεται αλλά παραμένει ακίνητη, αδρανής. (65 x 50 cm)

Άλογο

Βασισμένο στον πίνακα Whistlejacket του George Stubbs. Η μόνη συνειδητή αλλαγή που έχω κάνει είανι η επιγραφή "Το βασίλειο μου για ένα άλογο" που παίζει με τις δυο σημασίες της λέξης άλογο. Έχοντας ίσως στο μυαλό μου ολόκληρη την τέχνη της ζωγραφικής θεώρησα σωστό (εννοιολογικά) να ζωγραφίσω το έργο (και να μην αρκεστώ σε μια φωτογραφία) κάτι που πρέπει να ομολογήσω το διασκέδασα αρκετά. (50 x 60 cm)

Βιασμός

Ο πίνακας βασίζεται σε μια από τις πολυάριθμες γυναικείες φιγούρες που ζωγράφισε ο Pablo Picasso. Δυο μικρές αλλαγές υπάρχουν εδώ, τόσο μικρές που στην αρχή δίσταζα μήπως έπρεπε ο πίνακας να θεωρηθεί αντίγραφο. Καθώς όμως οι αλλαγές έχουν γίνει με συγκεκριμένο σκοπό τον τοποθέτησα εδώ. Οι αλλαγές είναι το ματωμένο αριστερό στήθος και το κεφάλι που έχει μεταμορφωθεί σε βόμβα. (47 x 60 cm)

Εννοιολογική Ζωγραφική

Ο πίνακας βασίζεται σε ένα έργο (The Cross in the Mountains, 1808) του Gaspar Friedrich. ίσως αποτελεί πιο πολύ άσκηση παρά ολοκληρωμένο έργο και έχει έναν παιχνιδιάρικο, σατυρικό χαρακτήρα. Κάποια από τα νοήματα που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς σε σχέση με τη ζωγραφική, το σταυρό και τη σύνδεση τους με το σήμα του batman στον ουρανό (κλήση για βοήθεια) όταν έκανα τον πίνακα ως φοιτητής έμοιαζαν πιο σωστά. (50 x 52 cm)

Κυκλοφορεί

Τα Θέλουμε Όλα

οι εκδόσεις των συναδέλφων, Νοέμβριος 2021

Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...

διαβάστε περισσότερα...

frontVogliamoTutti

become a patron button

2019 Κυριάκος Μαυρίδης
Free Joomla! templates by AgeThemes