Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Το «Ταξίδι στον αέρα» είναι ένα κόμικ που βασίζεται σε ένα αρκετά παλιότερο διήγημα με τον ίδιο τίτλο. Το αρχικό κείμενο ήταν χωρισμένο σε δυο μέρη: το πρώτο μισό, όπου η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο (για την ακρίβεια έχει τη μορφή εσωτερικού μονολόγου), και το δεύτερο, όπου με μια «ουδέτερη» αφήγηση σε 3οπρόσωπο, παρακολουθούμε το τελείωμα της ιστορίας.
Η ίδια προσπάθεια έγινε και στο κόμικ, όπου πέρα από τη μορφή με την οποία εντάσσεται το κείμενο στη σελίδα (ορθογώνια πλαίσια για τις σκέψεις στην αρχή και bubblesγια τους διαλόγους στο τέλος), αλλάζουμε χώρο (από εξωτερικό σε εσωτερικό) και κυρίαρχα χρώματα (πράσινα και γαλάζια έναντι γκρίζων). Η τελευταία σελίδα έχει το νόημα μιας κυκλικής επιστροφής στο πρώτο μέρος μέσα από το όνειρο του νεαρού Λεονάρντο.
Η ιστορία είναι τελείως φανταστική και περιέχει πολλές ιστορικές ανακρίβειες. Μια από τις είναι ότι από τα πέντε του και μετά, ο Λεονάρντο ζούσε με το θείο του στο Vinciκαι όχι με τη μητέρα του στο Anchiano(όπως στο κόμικ). Όμως μου φάνηκε πιο δυνατή η αντίθεση (χρωματική και όχι μόνο) φύσης με εσωτερικό σπιτιού, αλλά και η σκηνή με το άγχος της μάνας μπροστά στον τραυματισμένο γιο. Άλλωστε, η ίδια η ιστορία βόλευε να λάβει χώρα στην εξοχή παρά στην πόλη και για πρακτικούς λόγους –όπου ο Λεονάρντο θα δυσκολευόταν να κατασκευάσει τη μηχανή και αν τη μεταφέρει στα κρυφά χωρίς να τον καταλάβει κανένας. Μα κι η ίδια η προσπάθεια κατασκευής ιπτάμενης μηχανής δεν αποτελεί μια υπερβολή (και ιστορική ανακρίβεια) για έναν νεαρό 14 χρονών, ακόμα κι αν αυτός ήταν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι;
Όσον αφορά τα τεχνικά θέματα, το σχέδιο έγινε στο χέρι (με ελάχιστες ως καθόλου επεμβάσεις στον υπολογιστή), ενώ τα κείμενα και το χρώμα προστέθηκαν αργότερα ψηφιακά. Ιδιαίτερη προσοχή έχει δοθεί στο layout (σχεδόν σε κάθε σελίδα είναι διαφορετικό). Από κάποιο σημείο και μετά δε θα ήταν υπερβολή να σκεφτεί κανείς ότι όλο το κόμικ αποτελεί μια προσπάθεια πειραματισμού πάνω στο layoutκαι τη σχέση του με την αφήγηση και το ρυθμό της.
