Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Displaying items by tag: έγχρωμο
Τα τελευταία χρόνια και ειδικά τον τελευταίο με τον κορονοϊό, η επιστήμη (όπως παρουσιάζεται σαν "αλήθεια" από τα ΜΜΕ) έχει αποκτήσει μια αυθεντία πρωτόγνωρη και επικίνδυνη. Αυτή η αυθεντία έχει εκφραστεί στο δημοφιλές σλόγκαν "πιστεύω στην επιστήμη", το οποίο είναι ανιστόρητο, απολίτικο και εν τέλει αντιεπιστημονικό. Παρόλο που διαρκώς σαστίζουμε μπροστά στις αλληλοαναιρούμενες, αντιφατικές, αναποτελεσματικές και δίχως επαρκή τεκμηρίωση προτάσεις των λεγόμενων ειδικών (βλέπε μάσκες σε εξωτερικό χώρο, απαγορεύσεις κυκλοφορίας τη νύχτα, 25 παιδιά στις τάξεις αλλά όχι πάνω από 9 στις πλατείες, sms, κλπ) έχει επικρατήσει ότι κάθε αμφισβήτηση της άποψης που προβάλλεται από τα ΜΜΕ σαν επιστημονική αλήθεια θεωρείται ψεκασμένη, ανεύθυνη, συνωμοσιολογική. Και ότι οι μόνοι που δικαιούνται να αμφισβητήσουν τους επιστήμονες /ακαδημαϊκούς είναι άλλοι επιστήμονες /ακαδημαϊκοί (και αυτοί όχι όλοι).
Ελάχιστοι δείχνουν πλέον να αντιλαμβάνονται ότι πίσω από τους επιστήμονες, τα πανεπιστήμια, τις ερευνητικές ομάδες υπάρχουν τεράστια οικονομικά συμφέροντα που καθοδηγούν, επιβάλουν, προωθούν συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Ότι οι απόψεις που προβάλλονται από τα ΜΜΕ σαν κυρίαρχες και πλειοψηφικές ή και μοναδικές ίσως εκφράζουν τα ίδια συμφέροντα. Ακόμα πιο λίγοι σκέφτονται ότι η παραγωγή της επιστημονικής γνώσης εν τη γενέση της (μέσα από τα πανεπιστήμια) ακολουθεί συγκεκριμένες διαδρομές και κανάλια διαχρονικά. Ότι δεν υπάρχει τίποτα το αθώο στον τρόπο με τον οποίο παίρνονται τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά, οι χρηματοδοτήσεις, οι πανεπιστημιακές θέσεις, η θέση σε επιτροπές, η προβολή από τα μέσα. Ότι η όλο και μεγαλύτερη επιστημονική ειδίκευση καθιστά τους λεγόμενους επιστήμονες στην ουσία άβουλους, αμήχανους και εν τέλει απολογητές και δυστυχώς υποστηρικτες της πορείας του κεφαλαίου. Ειδικά η ιατρική έχει παραδοσιακά παίξει πολλές φορές το ρόλο του συνοδοιπόρου της αστυνομίας και της καταστολής. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πχ τα λοιμοκαθαρτήρια, τους αποκλεισμούς ευάλωτων ομάδων (με υγειονομικά επιχειρήματα), την ευγονική και άλλα "όμορφα" από φασιστικά καθεστώτα (πάντα σε συνεργασία με τους τότε γιατρούς), τα επικίνδυνα πειράματα σε πληθυσμούς, τους ελέγχους από δομές όπως το ΚΕΕΛΠΝΟ (τώρα ΕΟΔΥ) που καταλήγουν σε εγκλεισμό σε ιδρύματα, ψυχιατρεία ή και κανονικές φυλακές κ.ο.κ.
Πριν από πολλά χρόνια ο Γκράμσι έγραφε:
"Οι διανοούμενοι είναι οι "υπάλληλοι" της κυρίαρχης ομάδας για την άσκηση των εξαρτημένων λειτουργιών της κοινωνικής ηγεμονίας και της πολιτικής διοίκησης, δηλαδή: 1) Της αυθόρμητης συγκατάθεσης των μεγάλων μαζών πληθυσμού στην καθοδηγήση της κοινωνικής ζωής απ΄τη βασική κυρίαρχη ομάδα, συγκατάθεση που γεννιέται "ιστορικά" από το κύρος (και κατα συνέπεια κι από την εμπιστοσύνη) που προσδίνουν στην κυρίαρχη ομάδα η θέση της και η αποστολή της στον κόσμο της παραγωγής. 2) Του μηχανισμού κρατικής βίας, που εξασφαλίζει με "νόμιμο τρόπο" την πειθαρχία των ομάδων που δεν "συγκατίθενται" ούτε ενεργητικά ούτε παθητικά, μηχανισμός που δημιουργήθηκε για όλη την κοινωνία με πρόβλεψη για την περίοδο των κρίσεων στη διοίκηση και στην καθοδήγηση, όταν δηλαδή λιγοστεύει η αυθόρμητη συγκατάθεση".
Μέχρι το '80 τέτοιες απόψεις ακούγονταν σχεδόν κοινότυπες και σίγουρα ήταν πολύ διαδεδομένες στην αριστερά και το αντιεξουσιαστικό κίνημα. Τώρα μετά από 30, 40 χρόνια νεοφιλευθερισμού μοιάζουν δυστυχώς σχεδόν εξωγήινες για τους περισσότερους.
Όσον αφορά το πρώτο σκίτσο και τη βουτιά στο κενό με βάση την πίστη στην επιστήμη, την ιδέα την πήρα προφανώς από την ταινία Indiana Jones and the last crusade. Στην ταινία ο Ιντιάνα Τζόουνς πατάει στο κενό βασισμένος στη θρησκευτική του πίστη ότι πράγματι υπάρχει το μονοπάτι που οδηγεί στο δισκοπότηρο. Οι αναλογίες προφανείς.
Το δεύτερο σκίτσο, προέκυψε από μια εικόνα που είχα σχεδιάσει για κάποιο παλιότερο κόμικ μου (ονειροπαγίδα ΙΙ). Εμπνεύσεις: Βαρόνος Μυνχάουζεν, επιθετικό μάρκετινγκ εμβολίων, ψέματα ειδικών (που δικαιολογούν κάθε φορά τις κρατικές αποφάσεις ή τα επιχειρηματικά συμφέροντα) κλπ.
Το τρίτο σκίτσο αντλεί έμπνευση από έναν "ειδικό" που πέτυχα στο διαδίκτυο να απαντάει σε κάποιον ειδικό που προσπαθούσε να εκφέρει μια αντίθετη προς την κύριαρχη (των κρατών, ΜΜΕ) άποψη. Ο χυδαίος του λόγος (που μου χάρισε την αμίμητη φράση 'bring your data or stfu", την οποία ήδη χρησμοποίησα σε άλλα σκίτσα), η απολυτότητα των απόψεων, η λογοκρισία κάθε αντίθετης άποψης, η διαρκής επάναληψη της λέξης data με εντυπωσίασαν. Δεύτερη πηγή έμπνευσης τα ανταλλάγματα που προσέφεραν στην Νέα Υόρκη για να προωθήσουν τον εμβολιασμό. Το σχέδιο το είχα κάνει καιρό, αλλά δεν το είχα ολοκληρώσει γιατί ένιωθα ότι δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς. Μετά όμως τα 150 ευρώ δώρο στους νέους για τον εμβολιασμό εδώ στην χώρα μας, είπα να το τελειώσω.
Published in
Μικρά Σχόλια
Οι εικονογραφήσεις αυτές έγινε για τη συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό στο deviantart με θέμα "Arcane Idol". Στην κάθε εικόνα έπρεπε να περιλαμβάνονται ένα λογότυπο, ένα μαγικό φυλαχτό κι ο εξοπλισμός του χαρακτήρα. Σύμφωνα με το διαγωνισμό ο χαρακτήρας θα έπρεπε να βρει ένα μαγικό αντικείμενο που θα τον/την έκανε δημοφιλή.
Πραγματοποίησα δυο εικόνες. Η πρώτη ήταν η Zhen, η τυφλή χορεύτρια, που βρήκε ένα μαγικό μουσικό όργανο (qin) και από λίγη επιτυχία έφθασε να συγκεντρώνει πλήθη κόσμου από όλη την Ασία να δουν το χορό της.
Η δεύτερη ήταν η Amelyn μια ηθοποιός και αφηγήτρια ιστοριών στη μεσαιωνική Φλωρεντία, που ανακάλυψε έναν μαγικό πάπυρο με ατελειώτες και πρωτάκουστες ιστορίες κατάφερε να αποκτήσει κοινό από όλη την ευρώπη.
Published in
Εικονογραφήσεις
Η εικονογράφηση αυτή έγινε για τη συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό στο deviantart με θέμα ένα κοσμικό κουρσάρο.
Στην εικόνα έπρεπε να περιλαμβάνεται ένα οικογενειακό οικόσημο (σα λογότυπο) κι ένα πρωτότυπο όπλο. Εγώ επέλεξα το χταπόδι σα λογότυπο και ένα ρομπότ παπαγάλο σαν όπλο.
Published in
Εικονογραφήσεις
Οι εικόνες αυτές παραχωρήθηκαν για την εικονογράφηση ενός παιδικού βιβλίου του Γιώργου Γουζούνη (με τον τίτλο "H Έλλη και το πρόβλημα του τέρατος") που δημοσιεύθηκε στην Αυστραλία, από την Ελληνική Κοινότητα.
Ένα μικρό περίγραμμα της ιστορίας: Η Έλλη επιστρέφει απο το σχολείο και βλέπει ένα μικρό τερατάκι στο δωμάτιο της. Παρόλ'αυτά δεν το απομακρύνει και το αναβάλει για αύριο. Το τέρας μεγάλωνει και μεγαλώνει κάνοντας ολοένα ζημιές μέχρις ότου να αναγκάσει την Έλλη να ζητήσει βοήθεια από τη μητέρα του και μαζί να το βγάλουν έξω.
Published in
Εικονογραφήσεις
Η 3σέλιδη αυτή μικρή ιστορία αφορά έναν άντρα που δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Δεν έχω προσθέσει λέξεις/κείμενα για να δώσω μια πιο ονειρική ατμόσφαιρα.
Το χρώμα έχει προστεθεί ψηφιακά.
Published in
Κόμικς
Η ιστορία μιλάει για ένα καφέ περιστέρι που ζει σε μια μεγάλη πόλη σαν την Αθήνα. Ήταν η αρχική μου ιδέα για το τι να στείλω στον 9ο διαγωνισμό του "9" (το καλοκαίρι του 2009) αλλά τελικά άλλαξα γνώμη οπότε έφτιαξα κι έστειλα το Night Shadows.
Τα χρώματα έχουν γίνει με μολύβια (και λίγο ψηφιακή επεξεργασία για το τελικό αποτέλεσμα).
Ιούνιος 2012: Το Περιστέρι παρουσιάστηκε στο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε στη Σύρο στις 7-11 Ιουνίου.
Published in
Κόμικς
Στην 6σέλιδη ιστορία αυτή ένας ιππότης επιστρέφει στην πατρίδα του. Ίσως είναι μια από τις παλιότερες ιστορίες που έχω σχεδιάσει και προέρχεται από τη συνένωση δυο μικρών διηγημάτων που είχα γράψει παλιότερα (όπου υπάρχει μεγάλη επίδραση του Κάφκα).
Ένας Ιππότης Άρχοντας επιστρέφει στην πατρίδα του με ένα μήνυμα από τον Αυτοκράτορα. Εκεί όμως βρίσκει τα πάντα έρημα και όλοι οι κάτοικοι να έχουν εξαφανισθεί (ή πεθάνει). Αλλά ίσως αυτό να μην είναι απολύτως η αλήθεια.
Χρησιμοποίησα το Photoshop για χρώμα και κείμενα.
Published in
Κόμικς
Ίσως μια από τις παλιότερες ιστορίες που έχω γράψει (μαζί με το Coming Home), κι εδώ αρχικά ως ένα μικρό διήγημα (με μεγάλη επιρροή από Kafka) και πολύ πιο μετά σαν κόμικ. Ένα αγόρι έχοντας ένα συγκεκριμένο αίτημα μπαίνει σε ένα επίσημο κτίριο τη νύχτα αντιμετωπίζοντας μια αφόρητη γραφειοκρατία. Η φιγούρα του κοριτσιού στην τελευταία σελίδα αποτελεί ένα μικρό φόρο τιμής σε ένα από τα αγαπημένα μου κόμικ (το the Sandman, του Neil Geiman). Πρέπει να ομολογήσω ότι υπάρχει μια ισχυρή αντιθρησκευτική διάθεση που διέπει το όλο κόμικ αλλά ελπίζω να μην το βρουν ορισμένοι προσβλητικό.
Σε αυτό το κόμικ έγινε η πρώτη μου προσπάθεια να χρησιμοποιήσω το photoshop για χρώμα, υφές, κείμενα.
Published in
Κόμικς
Η μονοσέλιδη αυτή ιστορία μιλά για ένα αγόρι που ζει σε μια ξένη χώρα.
Σχεδίασα το κόμικ αυτό για να το στείλω στον κόμικ διαγωνισμό "European Union and citizenship" (Ευρωπαϊκή Ένωση και Ιθαγένεια, 2008-2009).
Το χρώμα έχει γίνει με νερομπογιές και τέμπερες.
Ιούνιος 2012: Η Ιθαγένεια παρουσιάστηκε στο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε στη Σύρο στις 7-11 Ιουνίου.
Published in
Κόμικς
Είναι μια μονοσέλιδη ιστορία για ένα παιδί που αντιμετωπίζει την δικαιοσύνη.
Η ιστορία προέρχεται από ένα παλιό σύντομο ποίημα που είχα γράψει και είχα αποφασίσει να το μετατρέψω σε κόμικ. Πρόκειται για την ίδια περίπτωση με τα Ο Παίχτης και Ποίημα.
Η αρχική μου σκέψη ήταν να τα αφήσω χωρίς χρώμα και να τα χρησιμοποιήσω ως εικονογραφήσεις -ποίηματα σε μια συλλογή που ετοίμαζα τότε. Το project εγκαταλείφθηκε (λόγω έλλειψης πόρων και έγκρισης κάποιου εκδοτικού οίκου) κι έτσι προσέθεσα χρώμα και τα άφησα σαν ανεξάρτητα κόμικς.
Χρησιμοποίησα Photoshop για χρώμα και κείμενο.
Published in
Κόμικς
