Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Ο Ρινόκερος του Ιονέσκο είναι ένα θεατρικό έργο όπου σε μια μικρή επαρχιακή πόλη όλοι οι άνθρωποι μετατρέπονται βαθμιαία σε ρινόκερους, δηλαδή χάνουν την ανθρωπιά τους, αποκτηνώνονται και προσαρμόζονται στο κομφορμιστικό ρεύμα της εποχής τους με την ενσωμάτωσή τους στην νέα ζωώδη κυρίαρχη κατάσταση πραγμάτων. Το έργο κλείνει με την εσωτερική πάλη του πρωταγωνιστή του Μπερανζέ, του τελευταίου που ακόμη παραμένει άνθρωπος, αφού και η σύντροφός του Νταίζη υποχώρησε κι αυτή και μετατράπηκε σε ρινόκερο.
Πρόκειται για ένα έργο που επιτίθεται στην αποκτήνωση της κοινωνίας, στην ψυχολογία της μάζας και τη συμμόρφωση στην κρατική προπαγάνδα, τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
(περισσότερα μπορεί κανείς να δει ενδεικτικά: https://terrapapers.com/rinokeros-ionesko/)
Αφορμή για το σκίτσο στάθηκε η πρωτοφανής επίθεση σε έναν ηθοποιό που αρνήθηκε να υποδυθεί το ρόλο του πρωταγωνιστή, καθώς από τις θεατρικές παραστάσεις πλέον θα αποκλείονταν οι ανεμβολίαστοι. Κίνηση για την οποία ο συγκεκριμένος ηθοποιός είχε εκ των προτέρων ενημερώσει τους συντελεστές της παράστασης και δεδομένου του περιεχομένου του έργου ήταν η μόνη συνεπής στάση. Παρόλ' αυτά δέχτηκε μια απίστευτη επίθεση κοινωνικού κανιβαλισμού από δήθεν προοδευτικούς, που η χυδαιότητα της μόλις που ξεπερνούσε την ηλιθιότητα των επιχειρημάτων της. Έτσι η στάση του συγκεκριμένου ηθοποιού έδειξε πόσο η κοινωνία μας έχει μετατραπεί στην εφιαλτική κοινωνία που περιγράφει το έργο και η άρνηση του να υποδυθεί το ρόλο του Μπερανζέ τελικά υπηρέτησε τις προθέσεις του έργου καλύτερα και από την οποιαδήποτε ερμηνεία ηθοποιού.Σχετικά με την επιλογή του γραφικού. Το σκίτσο αποτελεί αντίγραφο του Ρινόκερου του Ντύρερ, έργο του 1515.
Οι λόγοι που έκανα αυτή την επιλογή ήταν οι εξής:
- Αισθητικής φύσεως -το έργο μου άρεσε από παλιά και μου φάνηκε ενδιαφέρον να προσπαθήσω να το αντιγράψω.
- Το έργο προέρχεται από μια εποχή (Αναγέννηση), που την ίδια στιγμή που επιδείκνυε μια τρομερή άνθηση σε τέχνες, γράμματα, επιστήμες, ταυτόχρονα σημαδέυτηκε από την αντιμεταρρύθμιση, την ιερά εξέταση και το κάψιμο των μαγισσών.
- Το έργο σχεδιάστηκε από τον δημιουργό βάσει περιγραφών και όχι από ζωντανή παρατήρηση. Και παρόλο που από πολύ νωρίς έγινε αντιληπτο ότι δεν πρόκειται για ρεαλιστική απεικόνιση, συνέχιζε για αιώνες (μέχρι τον 18ο αιώνα) να αποτελεί την εικονογράφηση βιβλίων και να θεωρείται ως ακριβής αναπαράσταση (Ρινόκερος (ξυλογραφία) -από Βικιπαίδεια )
