Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Το σκίτσο έχει προκύψει από τροποποίηση μιας σελίδας του κόμικ μου "Τα θέλουμε όλα" (Συνέλευση, σελίδα 12 -η οποία με τη σειρά της προέρχεται από ένα καρέ της ταινίας "Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο"). Αποτελεί κατά κάποιο τρόπο μια συνέχεια του σκίτσου "Καφέ ο Ρινόκερος" και είναι το τρίτο όπου χρησιμοποιώ την εικονογράφηση που παραπέμπει στο θεατρικό του Ιονέσκο.
Περιγράφει τον υποθετικό διάλογο δυο ατόμων που έχουν πλήρως υιοθετήσει την κρατική/επίσημη αφήγηση (οι "πιστεύω στην επιστήμη" -άσχετα αν εκφράζονται πολλές φορές αντικυβερνητικά), από τους οποίους ο ένας όμως έχει αρχίσει να έχει ενδοιασμούς /προβληματισμούς και έχει βγάλει προσωρινά τη μάσκα του ρινόκερου. Ο δεύτερος ρινόκερος βιάζεται να τον επαναφέρει στην τάξη.