Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
"Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο, αυτό των αρνητών..." θα μπορούσε να γράψει κανείς (σε μορφή αστείου;) παρατηρώντας τις λυσσασμένες αντιδράσεις κρατικών αξιωματούχων, δημοσιογράφων/ παρουσιαστών αλλά και μερίδας του κόσμου. Ο όρος "αρνητής" φυσικά χρησιμοποιείται με συκοφαντικό τρόπο. Ιστορικά είχε συνδεθεί με αυτούς τους φασίστες που αρνιούνταν το ολοκαύτωμα, τις ναζιστικές θηριωδίες (κι εδώ στην ελλάδα ίσως τους νεκρούς του πολυτεχνείου). Εδώ και δύο χρόνια όμως έχει επιχειρηθεί χυδαία να ομαδοποιήσει και λασπολογήσει κάθε μορφής αντίδραση στην κρατική αφήγηση και εν τέλει στην μετατροπή των κοινωνίων σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Έτσι για παράδειγμα μπορεί κάποιος να αμφισβητεί την ύπαρξη του ιού, άλλος να αμφιβάλλεί για το ότι είναι φυσικός (και όχι τεχνητά δημιουργημένος σε κάποιο εργαστήριο), κι άλλοι να αμφισβητούν ότι κάθετι που γράφεται σαν θετικό τεστ (ειδικά με τους υπερβολικά υψηλούς κύκλους που έτρεχαν τα pcr) αντιστοιχεί σε πραγματική μόλυνση από τον συγκεκριμένο ιό. Δεν έχει σημασία, όλοι αρνητές του ιού.
Άλλο παράδειγμα η επιστήμη. Υπάρχουν φυσικά οι ελάχιστοι που μπορεί να πιστεύουν σε επίπεδους πλανήτες και δεν ξέρω σε τι άλλο. Υπάρχουν όμως και πάρα πολλοί άλλοι, που αμφισβητούν ότι η μόνη επιστήμη είναι αυτή που εκφράζεται από τους κρατικοδίαιτους ειδικούς που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια και τις ανεύθυνες επιτροπές, τις πληρωμένες μελέτες που όλως τυχαίως εναρμονίζονται πλήρως με τα τεράστια οικονομικά συμφέροντά καπιταλιστικών κολοσσών όπως οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες, τους κυβερνητικούς αξιωματούχους και τα φερέφωνα τους στα ΜΜΕ. Υπάρχουν πάρα πολλοί που πιστεύουν πως η επιστήμη δεν πρέπει να εφαρμόζεται σα θρησκευτικό δόγμα (το περιβόητο "πιστεύω στην επιστήμη") με απαγορεύσεις και λογοκρισία. Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι η επιστήμη (κι η τεχνολογία) δεν είναι ουδέτερες και ειδικά σε περιόδους καπιταλιστικών κρίσεων υπηρετούν το κεφάλαιο στην προσπάθεια του να φύγει μπροστά μέσω της αναδιάρθρωσης της κοινωνίας. Δεν έχει σημασία. Όλοι αρνητές της επιστήμης.
Και τα παραδείγματα θα μπορούσαν να συνεχιστούν για αρκετή ώρα και να καταλήξουμε φυσικά και σε τραγελαφικές καταστάσεις και γελοίες υπερβολές, όπως τους αρνητές της απογραφής. Είναι προφανές ότι η εξουσία στην προσπάθεια της να καταλάβει όλο και περισσότερο χώρο (βασικά όλο) στις κοινωνικές σχέσεις και στη ζωή μας, χρησιμοποιεί την έννοια "αρνητής" (πολλές φορές συνδυασμένη με τον άλλο χυδαίο όρο "ψεκασμένος"), για να διαχωρίσει τον πληθυσμό σε καλούς, υπάκουους, υπεύθυνους πολίτες και τρελούς, επικίνδυνους, ανεύθυνους, ηλίθιους κ.ο.κ. που τους αξίζει η παραδειγματική τιμωρία.
Το σκίτσο όμως δεν σχολιάζει τόσο αυτό, όσο την πλήρη αποδοχή αυτής της αφήγησης από μεγάλη μάζα του πληθυσμού, που καθημερινά κανιβαλίζουν στα social media, προσπαθώντας να κρύψουν αφενός την υπακοή τους στα όλο και πιο παράλογα μέτρα, αφετέρου την πολιτική και ηθική κενότητα τους. Είναι τα υπερτροφικά εγώ τους που όποιες ταμπέλες κι αν φορούσαν παλιά (αριστεροί, αντιεξουσιαστές, προοδευτικοί, κλπ) αποδεικνύονται το πιο χρήσιμο στήριγμα στην απολυταρχική στροφή της εξουσίας.
