Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Κανονικά θα περίμενε κανείς ότι για κάποιον κόσμο τουλάχιστον όταν ακούγαν για κοινωνικό καθήκον από το στόμα του κράτους και των ειδικών του, θα ήταν το λιγότερο καχύποπτοι. Άλλωστε κρίσεις, κίνδυνοι, έκτακτες ανάγκες, "η πατρίδα /χώρα σε έχει ανάγκη", καταναγκασμοί, προπαγάνδα, εκφοβισμοί κλπ έχουν παρουσιαστεί στο παρελθόν μυριάδες φορές. Υπήρχαν όμως και αντιστάσεις. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, όμως, τέτοιες αντιστάσεις υπήρχαν ελάχιστες. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς που θα έλεγε κανείς (σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα) ότι θα αντιδράσουν, όχι μόνο δεν το κάνουν αλλά δείχνουν με το δάχτυλο, ρουφιανεύουν, χυδαιολογούν, τσουβαλιάζουν, κανιβαλίζουν, κάνουν το μαύρο άσπρο, ζητούν περισσότερα μέτρα, περισσότερες απαγορεύσεις, περισσότερες τιμωρίες... Κι όλα αυτά δήθεν προσπαθώντας να κάνουν κριτική στην κυβέρνηση (λέγοντας σχεδόν τα ίδια με αυτήν) και δείχνοντας "κοινωνική ευαισθησία" (ναι αυτή που έχει οριστεί από το ίδιο το κράτος και τους ειδικούς του).
Η ιδέα για το σκίτσο προήλθε με το να βάλω έναν τέτοιο τύπο να λέει τις ασυναρτησίες του σε άλλα πλαίσια, όπου κράτη, κυβερνήσεις για το κοινό καλό ζητούσαν συστράτευση, απαιτούσαν υπακοή, επέβαλαν καταστάσεις. Και φυσικά προφανώς υπάρχει μια κάποια υπερβολή εδώ γιατί πρόκειται για σάτιρα. Όσο όμως οι σύγχρονες κοινωνίες προχωρούν τάχιστα σε πιο ολοκληρωτικές μορφές (λογοκρισία, διαρκείς έλεγχοι, πιστοποιητικά εμβολιασμού/φρονημάτων, δικαιώματα ως προνόμια, απαγορεύσεις, αποκλεισμοί, απολύσεις και τόσα άλλα που έχουν έρθει για να μείνουν), τόσο αυτή η υπερβολή μπορεί να μην μοιάζει πια τόσο μεγάλη.
