Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Η ιδέα για το συγκεκριμένο σκίτσο προήλθε όταν πριν λίγο καιρό έπεσε το μάτι μου σε ένα κείμενο για την Carrie Nation. Η Nation ήταν μια αμερικανίδα φιλάνθρωπος (ή ακτιβίστρια, όπως την αποκαλούν ορισμένοι), η οποία μαχόταν σθεναρά κατά του αλκοολισμού -απεικονιζόταν συνήθως (βλέπε και φώτο στην παρακάτω γκαλερί) με τη βίβλο στο ένα χέρι και ένα τσεκούρι στο άλλο, με το οποίο κατέστρεφε τα μπουκάλια ποτών στις ταβέρνες όπου έκανε κήρυγμα. Μάλιστα κάποια περίοδο εξέδιδε και μια εφημερίδα με το όνομα "The Hatchet" (το τσεκούρι), ενώ προς το τέλος της ζωής της ίδρυσε και το Hatchet Hall.
Μπορεί κανείς να διαβάσει περισσότερα στο https://en.wikipedia.org/wiki/Carrie_Nation.
Αυτός ο θρησκευτικός ζήλος, ο φανατισμός χωρίς έλεος, η σωτηρία /φιλανθρωπία με το ζόρι, η δογματική πίστη από τη μία και το τσεκούρι από την άλλη, μου θύμισαν πολλά από αυτά που ζούμε το τελευταίο διάστημα, όπου κάτι προβάλλεται ως η μοναδική σωτηρία με θρησκευτικό τρόπο: "πιστεύω στην επιστήμη" (βίβλος) και επιβάλλεται είτε έμμεσα είτε άμεσα και όποιος τολμά για τους δικούς του προσωπικούς λόγους να την αρνηθεί τον περιμένει η σκληρή τιμωρία (τσεκούρι).
Στη θέση της εικονιζόμενης τηλε-"ειδικού" θα μπορούσαν να μπουν και πολλοί άλλοι. Απλά αυτή είναι που βγαίνει πιο συχνά και έχει εκφράσει συχνά με μειλίχιο τρόπο τις πιο ακραίες απόψεις.
