Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Η αρχική έμπνευση : στις πορείες για το 8ωρο παρατηρούσα με πόση περηφάνια φορούσαν τις μάσκες τους διάφοροι κομματικοί αριστεροί και συνδικαλιστές -σαν να ήταν κάποιο φοβερό επαναστατικό καθήκον. Είχε φοβερή ζέστη, είμασταν κάτω από τον ήλιο (σκιά πουθενά) και φυσικά είμασταν σε εξωτερικό χώρο (λίγες μέρες μετά ήρθε και η άρση της υποχρεωτικότητας). Δε θά έλεγα καν ότι υπήρχε συνωστισμός, ειδικά στην δεύτερη πορεία αφού είμασταν πολλοί λίγοι. Αναρωτιόμουν αν είναι κάποια κομματική πειθαρχία που τους το επιβάλλει ή κάτι άλλο...
Δεύτερη έμπνευση: η λυσσαλέα επίθεση εδώ και λίγους μήνες διαφόρων "μεγαλοαριστερών" (δημοσιογράφων, "ειδικών", τραγουδιστών, influencer (!)) στα social media σε όσους δεν θέλουν να εμβολιαστούν. Το τι ακούγεται /γράφεται έχει ξεφύγει πια από κάθε λογική κι όσο τους λες ότι αυτά μοιάζουν / είναι διχαστικά και φασιστικά, αυτοί γίνονται ακόμα πιο ακραίοι...
Αν και έχω κάποιες εξηγήσεις στο μυαλό μου, καλύτερα ο καθένας να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.
Άλλες πηγές έμπνευσης: Τρύπες φυσικά και το τραγούδι "Η μάσκα που κρύβεις", V for Vendetta, καθρέπτης, μάσκες /προσωπεία /υποκρισία...
