Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Μεταλλάξεις, νέοι ιοί, διαρκής τρομοκράτηση από Κράτος /ΜΜΕ, μαζική υστερία, υγειονομικό απαρτχάιντ, ψηφιακή επιτήρηση, εγκλεισμός και ψηφιακή διαμεσολάβηση, ειδικοί έτοιμοι για όλα και φαρμακοβιομηχανίες στο ρόλο ρυθμιστή των ζωών μας, νέα κανονικότητα, κασσάνδρα και άσχημες προβλέψεις...
Απαραίτητες σημειώσεις:
α) Είναι ένα μέλλον που δε θα ήθελα να συμβεί. Φοβάμαι όμως ότι αν δεν αντιδράσουμε είναι ένα μέλλον που το σχεδιάζουν για μας.
γ) Η σάτιρα του σκίτσου πάει στην τεχνητή πρόκληση υστερίας και πανικού και τη διαρκή εξάρτηση των ζώων μας από τις φαρμακοβιομηχανίες και τους ειδικούς τους.
