Καλοκαίρι 1969, Ιταλία. Ένα χρόνο μετά τον Μάη του '68, οι εργάτες της ΦΙΑΤ ξεκινούν ένα δυναμικό και αδιαμεσολάβητο απεργιακό αγώνα ενάντια στην πανίσχυρη εργοδοσία. Ο αγώνας τους αποτέλεσε την απαρχή μιας δεκαετίας εργατικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων όπου πρωταγωνίστησε το κίνημα της Αυτονομίας και που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η τελευταία έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό. Τελευταία... ας ελπίσουμε μέχρι την επόμενη...
Ο στόχος αυτού του έργου ήταν να φτιάξω ένα προσωπικό κουτί -δηλαδή ένα κουτί με προσωπικά μου αντικείμενα. Χρησιμοποίησα ένα χάρτινο κουτί (από αυτά που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει σε μετακομίσεις) ζωγραφισμένο να μοιάζει με ένα κτίριο κατασκευασμένο από τούβλα. Υπάρχει ένα παράθυρο με μπάρες (σαν ενός κελιού φυλακής). Μέσα στο κουτί οι τοίχοι είναι καλυμμένα με διάφορα κείμενα. Από τη μια πλευρά υπάρχει ένα μικρό σημειωματάριο (που παίζει το ρόλο του κρεβατιού) και από την άλλη πλευρά υπάρχουν κάποια μικρά μπουκάλια βαφής (από αυτά που χρησιμοποιούνται για μινιατούρες). Στο κέντρο της αίθουσας υπάρχει ένα μεταλλικό τρίγωνο (που χρησιμοποιείται για τα κάλαντα) και μερικά μικρά κουδούνια που συνδέονται με ένα σχοινί που οδηγεί πίσω στο κρεβάτι και πάνω από αυτό, ένας σφιγκτήρας σαξοφώνου.
Η αρχική μου σκέψη ήταν να κατασκευάσω ένα κουτί που θα περιείχε παλιά προσωπικά μου αντίκειμενα (για να είναι κάπως πιο "αυθεντικό"), και όχι να το γεμίσω με νέα αντικείμενα. Δυστυχώς όμως στο μέρος που ήμουν δεν είχα παρά ελάχιστα τέτοια αντικείμενα -κι άλλωστε δεν ήμουν ποτέ κάποιος συστηματικός συλλέκτης. Το μόνο που κρατούσα συστηματικά ήταν αποσπάσματα από κείμενα, μια φράση από ένα βιβλίο, ένα ποίημα που μου κίνησε την περιέργεια κοκ, που τα κατέγραφα σε ένα μικρό σημειωματάριο. Γι' αυτό αποφάσισα να καλύψω τους τοίχους του κουτιού με μια ταπετσαρία από κάποια από αυτά τα κείμενα. Επίσης, από μικρός είχα τη συνήθεια να ασχολούμαι με φιγούρες μοντελισμού, τις οποίες συναρμολογούσα (όταν χρειαζόταν) και έβαφα. Τέτοιες φιγούρες δεν είχα μαζί μου όταν έκανα το έργο, αλλά είχα τις μπογιές που προσέθεσα στο κουτί.
Τέλος εκείνο τον καιρό είχα ήδη αρχίσει να ασχολούμαι με τη μουσική (και το σαξόφωνο) και είχα αρχίσει να συλλέγω παράξενα (μικρά, φθηνά) πράγματα για την κατασκευή αυτοσχέδιων οργάνων και κρουστών (όπως ένα cajon) και έτσι έβαλα κάποιες μικρές καμπάνες αριστερά. Το τρίγωνο ήρθε ως μια ιδέα από την ένωση με τα κουδούνια (μουσική αλλά και Χριστούγεννα), αλλά και ως μια σύνδεση με παιδικές αναμνήσεις.
Η ιδέα να μετατρέψω το παράθυρο σε παράθυρο κελιού φυλακής μου ήρθε όταν αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τα κείμενα, ίσως λόγω της ισχυρής πεποίθησης μου ότι τα κείμενα που διάβασα καθορίζουν όχι μόνο τη δουλειά μου, αλλά και τη ζωή μου γενικότερα, σχηματίζοντας κάτι σαν ένα όριο, ένα όριο, ένα περιορισμό ... προσπάθησα να τονίσω την ύπαρξη του παραθύρου με τις ράβδους (που αντιπροσωπεύουν το μικρό κελί της φυλακής μου) με τη χρήση φωτισμού ...
